Chłopiec w pasiastej piżamie recenzja

Nadchodzi noc i ponad rok po lekturze uporczywie wraca obraz chłopca w pasiastej piżamie. Może dlatego, że jesteśmy pokoleniem, które wojny doświadczyło. Poprzez rozmowę, skrzyżowanie spojrzeń, uścisk ręki z ludźmi, którzy tę wojnę przeżyli. Ile razy przepuściłeś w kolejce w aptece kogoś z receptą wypisaną na IB? Ile razy przed Tobą wszedł do lekarza kombatant? Co czułeś? Frustrację czy bezgraniczny szacunek? Dzięki tym ludziom jesteś dziś sobą i jesteś u siebie. Przez całą swoją mądrość życiową osoby starszej, tę pokorę i hart ducha w obliczu oddechu wroga na ramieniu zarażają nas emocjami chwytając za serce i wyciskając łzy. Spytaj kiedyś co wtedy czuli. Będą z nami już niedługo. Więcej okazji możesz nie mieć. Te wszystkie uczucia, o których od nich usłyszysz, przywołuje „Chłopiec w pasiastej piżamie”. I pozostawia; chyba już na zawsze. Każde wspomnienie tej książki przywołuje je na nowo, tak samo silne. Doskonale pamiętam emocje towarzyszące tej książce. Dlatego jest tak wyjątkowa!

Zastanawiałeś się kiedyś, co Twoi przodkowie powiedzieliby Ci o wojnie? Jak wtedy żyli? Co czuli witając każdy nowy dzień? A teraz wyobraź sobie, co by się stało, gdyby te emocje nazywać sercem dziecka i opisywać jego ustami? Patrzeć na wszystko z perspektywy niższego wzrostu? Nie rozumieć, a doświadczyć? Chłopiec w pasiastej piżamie jest narratorem wyjątkowym. Szczerze, prosto, bez cienia interpretacji opisuje niemieckich żołnierzy, płot oddzielający obóz od jego świata. Spotyka na swojej drodze chłopca takiego jak on. Zza drugiej strony płotu. Boże, jak niewinne dziecko zmienia postrzeganie sytuacji przez dorosłego uczestnika! Temat wojny powszechny, obozy w podświadomości Polaka od zawsze. Ale nigdy nie ta perspektywa. Fenomen. Przeżycie na nowo. Doświadczenie krok po kroku, z gęsią skórką na całym ciele i dreszczem przebiegającym wzdłuż kręgosłupa. Język dziecka, umysł dziecka i ta przepaść pomiędzy nim a dorosłymi. Płacząca matka i ojciec w mundurze. Siostra, której nie intryguje nagła przeprowadzka i obóz widoczny przez okno. Jakie więc jest moralne usprawiedliwienie czynów dorosłych, skoro dziecko będąc takim człowiekiem jak każdy inny, nie jest w stanie dokonać w swoim umyśle projekcji po co to wszystko?

On im zazdrości. Tym ludziom z obozu. Bo on się nudzi i czuje zaniedbany. A im ktoś organizuje dzień, grają razem w piłkę, chodzą dokądś w równych szeregach. Chłopiec w pasiastej piżamie nie rozumie, że to ich ostatnia wędrówka.

Tej książki się nie czyta, tą książką się żyje. Ze wszystkich sił każdą cząstką swojego ciała chce się chłopca zmusić do ocalenia, chce się wygrać jego życie, złapać za rękę, powstrzymać. Pokazać, że jego marzenie jest utopią. Ale nie możesz… Tak jak w czasie wojny oni nie mogli... I czytając książkę słyszysz głos dziecka narratora. Koszmar obozów rozrasta w Twojej głowie do rangi rozciągającej się nieustannie nieskończoności. Chłopiec w pasiastej piżamie zamieszkał w mojej głowie. Na zawsze.