O nic nie pytaj recenzja

“O nic nie pytaj” to historia opowiadająca o czasach powojennej Polski. Przyznam szczerze, że często sięgam po książki opowiadające o dwudziestoleciu międzywojennym lub o czasie drugiej wojny światowej. Natomiast czasy powojenne są mi obce, w mojej rodzinie też rzadko wraca się do takich wspomnień. Dlatego ucieszyłam się, że mogę przeczytać i zrecenzować książkę Dagmary Leszkowicz-Zaluskiej opowiadającej o tym właśnie okresie.

Książka opowiada historię dwudziestodwuletniej Loni Bielak, która wychodzi za mąż za bezwzględnego funkcjonariusza Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Niestety Lonia decydując się na małżeństwo z Jakubem nie miała pojęcia, czym zajmuje się jej narzeczony. Kiedy przejrzała na oczy i zorientowała się w sytuacji, pozwoliła sobie na romans z mężczyzną stojącym po przeciwnej stronie barykady, bowiem Władek działał w konspiracji. Prawdziwa miłość spadła na nią jak grom z jasnego nieba, ale Lonia musiała poniekąd ponieść konsekwencje niewłaściwych decyzji i żyć z mężem i niedługo później urodzoną córeczką w powojennej Warszawie.

Nie chcę zdradzać zbyt wielu szczegółów powieści i tego jak potoczyły się dalsze losy Loni, Jakuba i Władka. Mogę wam natomiast powiedzieć, że książkę czyta się naprawdę przyjemnie. Zachwyciły mnie bogate opisy przyrody, zwłaszcza na początku historii, kiedy Eleonora wędruje pieszo i stopem do Warszawy. Ta historia to też taka podróż w czasie dla młodszego pokolenia, dla tych którzy nie znają życia bez telefonów, nawigacji i konta bankowego. Wyobraźcie sobie sytuację, w której umawiacie się z kimś na randkę za miesiąc? Za miesiąc bo tyle czasu potrzebował telegram, aby dojść do odbiorcy i potem czekanie na jego odpowiedź. Niesamowite.

Akcja książki rozgrywa się na przestrzeni pięciu lat od 1945 do 1949 roku włącznie. Autorka w napisaną przez siebie fikcję literacką wplata historyczne fakty i dodaje przypisy, co dla mnie jest bardzo ważne przy poznawaniu historii naszego kraju. Niejednokrotnie googlowałam informacje z książki i sprawdzałam np. jak wyglądał obóz NKWD w Rembertowie.

W książce autorki nie znajdziemy nagłych zrywów akcji, choć są momenty, w których serce mocniej bije. Są momenty kiedy się zaśmiejemy, są momenty wzruszenia i zaskoczenia. Są momenty smutku. Są emocje, które w literaturze są tak bardzo ważne. Po przeczytaniu historii Loni kibicuję jej, aby w jej życiu w końcu zapanował spokój. Zdecydowanie ta młodziutka dziewczyna i jej rodzina na to zasługują.