Obce matki recenzja

Recenzując "Obce matki" Ewy Cielesz, pierwsza część zachwyciła mnie wspaniałą historią rozgrywającą się w bieszczadzkiej głuszy, zwłaszcza losy Magdaleny, które całkowicie mnie pochłonęły. Niezwykłe zaplecze krajobrazowe i emocjonalna głębia stworzyły niezapomniane wrażenie.

Niestety, drugi tom przyniósł niespodziewaną zmianę tonu, prowadząc nas w długą i nużącą podróż po Polsce z Adamem i Toffi. Wątek współczesny wydaje się naiwny i denerwujący, odciągając uwagę od fascynującej historii. Przejście przez ten wątek staje się wyłącznie przeszkodą, zanim dotrze się do właściwej, interesującej opowieści o losach Juliany.

Mimo tych zarzutów warto docenić kontynuację historii, która, choć traci na intensywności, nadal rzuca światło na trudne losy bohaterki w kontekście czasów historycznych. Czytelnikom zafascynowanym pierwszym tomem, może jednak brakować głębszej emocjonalnej więzi z drugą częścią.

W drugim tomie "Obcych matek" Ewy Cielesz, niestety, przyjemność wynikająca z fascynującej opowieści Magdaleny traci nieco na intensywności. Zamiast tego, czytelnik zostaje wprowadzony w nużącą podróż po Polsce z postaciami Adama i Toffi, co może skutkować utratą zainteresowania.

Wątek współczesny staje się naiwny i denerwujący, a przebrnięcie przez niego staje się jedynie krokiem koniecznym w drodze do głównej historii o losach Juliany. To z pewnością rozczarowuje, zwłaszcza dla tych, którzy zakochali się w malowniczym świecie pierwszej części.

Jednakże, pomimo tych zastrzeżeń, warto docenić autorkę za umiejętne wplecenie życiorysów bohaterów w kontekst historyczny. Choć wątek Adama i Toffi może odwracać uwagę od głównego narracyjnego rdzenia, opowieść o Julianie i jej spotkaniach z "obcymi matkami" wciąż rzuca światło na ludzkie losy w trudnych czasach.

Podsumowując, choć drugi tom "Obcych matek" nie dorównuje intensywnością pierwszemu, nadal warto przekroczyć pewne przeszkody, by dotrzeć do poruszającej historii Juliany i zrozumieć, jak przemiany historyczne wpływają na ludzkie relacje.