Wegetarianka recenzja

Miałam się zachwycić, a pozostał niesmak, rozdrażnienie i ścisk w żołądku.

Podjęcie decyzji, aby zostać wegetarianką w kraju, w którym tradycja i normy społeczno- kulturowe wyznaczają granice wszelkiej przyzwoitości, musi spotkać się z niezrozumieniem. I tak też się dzieje, w momencie, gdy bohaterka oznajmia rodzinie swój nowy styl życia. Codzienny obiad musi zostać okraszony choć odrobiną zwierzęcego tłuszczu, prawda? Osoba wyrzekająca się jedzenia mięsa powinna być zatem uznana za chorą. Lub zbuntowaną. Albo, po prostu, inną. Gorzej, jeśli dopiero jej bunt wobec tradycji spowoduje, że zostanie w ogóle zauważona. Czy nie tak dzieje się w przypadku bohaterki? Wydaje się, że jej mąż nie przewidział scenariusza, że małżonka przestanie zachowywać się zgodnie z przyjętymi normami.

Ten brak akceptacji społeczeństwa (tu rodziny) dla wszystkiego co inne (w tym przypadku jedynie innych potraw) i sama reakcja najbliższych na decyzję kobiety, powraca w tej książce jak nieco nużący refren. Scena wkładania na siłę w usta córki miesa przez demonicznego ojca przywoływana jest przynajmniej kilkukrotnie.
Szybko znajdujemy zatem pierwszy przekaz książki- społeczne normy, oparte na tradycji nie pozwalają jednostce realizować swoich potrzeb.
Czytając dalej, przychodzą nam też do głowy kolejne myśli- o tym, że demoniczny ojciec z pewnością zdemolował psychikę swoich dzieci, a te podążając drogą oczekiwań innych, zatraciły swoje pragnienia. Łatwo przychodzą nam uogólnienia i myślimy, że właściwie kobieta ma gorzej, a na facetów raczej nie ma co liczyć. I na koniec, że realny świat wcale nie musi być wystarczająco pożywny dla nas wszystkich.

Jest tu cierpienie jednostki, niezrozumienie i przede wszystkim głęboko skrywane uczucia, doświadczenia i pragnienia nie tylko tytułowej wegetarianki.

I pewnie można długo dyskutować nad wieloma wątkami książki i ich przesłaniem.
Tylko po co. Skoro czytając ją czułam rozczarowanie a nawet lekkie rozdrażnienie. Uderzała we mnie jakaś wypowiedziana siła, ściągająca w dół.

Nie takich emocji potrzebowałam.
I nie wiem też, czy to kwestia tłumaczenia, ale spodziewałam się lepszej literatury.