Taką sobie ciebie wymarzyłem recenzja

Magdalena Krauze to autorka znakomicie przyjętych powieści obyczajowych 𝐶𝑧𝑒𝑘𝑎ł𝑎𝑚 𝑛𝑎 𝑐𝑖𝑒𝑏𝑖𝑒 i 𝑍𝑎𝑢𝑓𝑎𝑗 𝑚𝑖 𝑗𝑒𝑠𝑧𝑐𝑧𝑒 𝑟𝑎𝑧. Pasjonatka literatury, która swoją przygodę z pisaniem zaczęła jeszcze w szkole podstawowej. Teraz napisała kolejną pasjonującą powieść, w której trudno się nie zakochać. 𝑇𝑎𝑘ą 𝑠𝑜𝑏𝑖𝑒 𝑐𝑖𝑒𝑏𝑖𝑒 𝑤𝑦𝑚𝑎𝑟𝑧𝑦ł𝑒𝑚, przykuła moją uwagę okładką, bo przecież taka sroczka okładkowa, jak ja nie mogła sobie darować i przejść obojętnie obok takiej piękności. Nie żałuję wcale, że się nią zainteresowałam, bo oprócz okładki otrzymałam wspaniałą historię obyczajową, od której nie potrafiłam się oderwać.

Gdy tylko zaczęłam czytać tę powieść, od razu pomyślałam, że autorka jest niezwykle utalentowana, bo to wielka sztuka, tak napisać powieść obyczajową, która wzbudzałaby niesamowite emocje niczym najlepszy kryminał. Mało tego postać Aleksandra od początku zaskarbiła sobie moją sympatię i z ogromnym zainteresowaniem śledziłam jego relacje z innymi bohaterami. Aleksander to mężczyzna, który w życiu szuka miłości, ale zamiast niej znalazł substytut. Kobietę, która bez skrupułów korzysta z jego mieszkania i pieniędzy. Dopiero najbliższy przyjaciel otwiera mu oczy i pokazuje, jak wygląda ta jego relacja z kobietą, którą kocha, w oczach innych.

Do Aleksandra dotarło w końcu, że Monika nie tylko go wykorzystuje, ale także zdradza, to jednak mimo wszystko pragnie ratować ten związek. Niestety wszelkie próby rozmowy kończą się fiaskiem, a kobieta bezczelnie śmieje mu się w nos. Aleksandrowi nie pozostaje nic innego, jak wskazać jej drzwi.

Autorka pozwoliła czytelnikowi poznać nie tylko punkt widzenia tej sytuacji z pozycji Aleksandra, ale także Moniki. Kobiety zimnej, wyrachowanej i zdziwionej, że mężczyzna, który teoretycznie jadł jej z ręki, śmiał wyrzucić ją ze swego domu. Czy było mi jej szkoda? Nie, na ten moment w ogóle, bo dostała to, na co sobie zasłużyła. Żal mi natomiast było Aleksandra.

Para rozstała się dość burzliwie i z ich naprzemiennej narracji wyłonił się obraz ludzi, którzy zostali dotkliwie poranieni przez życie. Ich teraźniejsze zachowanie jest uwarunkowane tym, co przeżyli wcześniej. Aleksander stracił matkę jako małe dziecko, wychowywany przez oschłą ciotkę, a później przez bidul, nauczył się, że w życiu trzeba stanowczo walczyć o swoje, by zasłużyć na szacunek innych. Magdalena Krauze stopniowo odsłania fakty z życia Alka, zanim został szanowanym właścicielem wypożyczalni samochodów. Obrazuje jego drogę do sukcesu i pokazuje komu zawdzięczał, że stał się tym, kim był. Dobrym i wartościowym człowiekiem. Dlatego Monice bez najmniejszego problemu udało się wślizgnąć do jego życia i żerować na jego dobroci. Tylko dzięki życzliwym ludziom, których Alek miał w swoim otoczeniu, otwarły mu się oczy na to, jakim pasożytem była jego wybranka. Na odpowiedź, dlaczego Monika taka była i tak się zachowywała, trzeba poczekać trochę dłużej.

Gdy mężczyzna postanawia wyprosić Monikę ze swojego mieszkania i życia, wtedy wydawało się, że w Monice coś drgnęło i że zrozumiała jak pustą i wredną jest osobą. W chwili słabości wykonuje telefon do dawno niewidzianej siostry. Ten jeden telefon jak się później okaże, uruchamia cały ciąg nieprzewidywalnych zdarzeń. Na progu Alka staje Pola wraz z dzieckiem i ta dwójka w okamgnieniu przypada sobie do gustu. Nie jest to jednak początek ckliwego romansu i wcale nie będzie kolorowo, dopiero teraz przed tą parą zaczną się piętrzyć problemy i wychodzić na jaw różne tajemnice.

Monika, która jest przyzwyczajona do tego, że zawsze dostaje to, czego chce, nie może darować siostrze, że odbiera jej mężczyznę, który jej zdaniem należy do niej. Żyje w iluzorycznym przekonaniu, że Alek ją nadal kocha i do niej wróci, tylko na jej drodze do szczęścia stoi znienawidzona siostra, z którą się kiedyś poróżniła. I to byłoby na tyle, jeśli chodzi o dobre postanowienia Moniki. 𝑁𝑖𝑔𝑑𝑦 𝑛𝑖𝑒 𝑢𝑐𝑖𝑒𝑘𝑛𝑖𝑒𝑠𝑧 𝑜𝑑 𝑡𝑒𝑔𝑜, 𝑐𝑜 𝑝𝑟ó𝑏𝑢𝑗𝑒𝑠𝑧 𝑤𝑦𝑟𝑧𝑢𝑐𝑖ć 𝑧𝑒 𝑠𝑤𝑜𝑗𝑒𝑗 ś𝑤𝑖𝑎𝑑𝑜𝑚𝑜ś𝑐𝑖. Monika nie może darować siostrze, że ona ma wszystko, a ona nic. W tle brzmi utwór Blue Cafe – 𝑅𝑒𝑓𝑙𝑒𝑐𝑡𝑖𝑜𝑛, który wywołuje ciarki na plecach. 𝑁𝑖𝑒 𝑜𝑏𝑐ℎ𝑜𝑑𝑧𝑖 𝑚𝑛𝑖𝑒 𝑡𝑜, 𝑐𝑜 𝑟𝑜𝑏𝑖𝑠𝑧, 𝑛𝑎𝑑𝑎𝑙 𝑐𝑖ę 𝑘𝑜𝑐ℎ𝑎𝑚.

𝑇𝑎𝑘ą 𝑠𝑜𝑏𝑖𝑒 𝑐𝑖𝑒𝑏𝑖𝑒 𝑤𝑦𝑚𝑎𝑟𝑧𝑦ł𝑒𝑚, jest po mistrzowsku napisaną powieścią obyczajową. Magdalena Krauze nie tylko opisuje, co odczuwają poszczególni bohaterowie, ale przede wszystkim pozwala te wszystkie emocje poczuć czytelnikowi. Nie jest się biernym obserwatorem tej historii, w niej po prostu się uczestniczy. Wzbudzają zachwyt genialne dialogi, świetnie wykreowane postaci, a także ta niesamowita atmosfera stworzona przez autorkę. Nie jest to erotyk, ale sceny rozgrywające się pomiędzy bohaterami, aż skrzą się od świetnie budowanego napięcia erotycznego. Relacja przedstawiona między głównymi bohaterami, to istny majstersztyk. Moim zdaniem Magdalena Krauze wykazała się niezwykłym kunsztem pisarskim, stworzyła bowiem, tak niesamowicie smakowite, a zarazem subtelne sceny na najwyższym poziomie. Przedstawiła przepiękną relację między kobietą a mężczyzną. Pokazała, że seks to nie tylko fizyczny akt, bo w prawdziwej miłości najważniejsze jest porozumienie dusz. Połączenie wszystkich zmysłów i myśli. Pokazuje, że może istnieć coś głębszego niż zwykły seks. Coś mistycznego, o czym myśli się cały dzień.

Monika nadal nie przyjmuje do wiadomości swojej porażki i przed innymi ciągle gra i udaje, że wszystko jest jak w najlepszym porządku. 𝑁𝑖𝑒𝑐ℎ 𝑤𝑖𝑒𝑑𝑧ą, ż𝑒 𝑚𝑖 𝑠𝑖ę 𝑝𝑜𝑤𝑜𝑑𝑧𝑖, 𝑛𝑎𝑤𝑒t 𝑗𝑒ś𝑙𝑖 𝑓𝑎𝑘𝑡𝑦𝑐𝑧𝑛𝑖𝑒 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑧𝑢𝑝𝑒ł𝑛𝑖𝑒 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑐𝑖ę𝑡𝑛𝑖𝑒. 𝑆𝑡𝑤𝑎𝑟𝑧𝑎𝑛𝑖𝑒 𝑝𝑜𝑧𝑜𝑟ó𝑤 𝑐𝑧𝑦𝑛𝑖 𝑐𝑢𝑑𝑎. Na jaw wychodzi co raz więcej tajemnic dotyczących życia obu sióstr, rozterek i trudnych życiowych wyborów oraz ich konsekwencji. Historia dziewczyn jest smutna i bolesna, ale przede wszystkim bardzo realna. Zmusza czytelnika do refleksji. Raz z tymi wyborami się zgadza, a innym razem nie.

Nie ma tu złotego środka i jak w życiu, nie można nikogo zmusić do miłości, do tego by był dobrym rodzicem, siostrą, partnerką, ale do każdego przychodzi taka chwila, że nie będzie już czasu na popełnienie kolejnych błędów. Nie da żyć się po swojemu, być podłym, bezczelnym, samolubnym i wrednym. Czasem trzeba dostać od życia przysłowiowego kopa w tyłek, żeby zrozumieć, jak bardzo źle się postępowało. Piękna historia, wzruszająca, z życia wzięta o błędach, zazdrości i wybaczaniu, ale przede wszystkim o miłości, która pokona wszystko, wybaczy wszystko. Nic w życiu nie jest łatwe, nie przychodzi bez wysiłku i cierpienia. Parafrazując piosenkę Budki Suflera, tyle samo prawd ile kłamstw rządzi całym światem. Nie wszystko w naszym życiu toczy się tak, jak sobie wymarzyliśmy.

Wpis powstał we współpracy z wydawcą, co oznacza, że została kupiona usługa, a nie moje poglądy.