Kim dla ciebie jestem? recenzja

Szczerze mówić, nie wiem co ta książka ma w sobie, ale po pierwsze, już kiedy zobaczyłam jej zapowiedź, po prostu okładkę, nazwisko autorki i datę, bez czytania opisu, wiedziałam, że chcę poznać tę historię. To nawet nie tak, że mogę powiedzieć, że uwielbiam autorkę, bo do tej pory czytałam jedną jej książkę pod pseudonimem i trylogię wiejsko-mafijną, która jednak nie będzie trylogią, gdzie najbardziej podobała mi się pierwsza część i ten klimat polskiej wsi, ta swojskość, natomiast z kolejnymi było trochę gorzej.
A jednak, coś mnie przyciągnęło do "Kim dla ciebie jestem?"
Po drugie, tak, powtórzę się, ja nie wiem co ta książka ma w sobie, tym razem mam na myśli treść, bo z jednej strony jest taka...mocno odrealniona, trochę jak bajka o Kopciuszku, gdzie Kopciuszek jest symbolem takiej szczęściary, którą książę ratuje, wyrywa z kiepskiego życia, ale z drugiej strony, wydaje się taka prawdziwa. Kiedy się nad tym dłużej zastanowię, myślę, że to głównie za sprawą postaci Susan.
Su ma 17 lat i tak się zachowuje. Czasem jest totalnie głupiutka i naiwna. Pyskata. Dorastająca w patologii, mająca chłopaka, który jest wręcz królem tej patologii. Jej nastoletnie serce bardzo długo jest zaślepione i to bardzo. Takiego Calvina, to nic tylko w dupę kopnąć, żeby się do nas nie zbliżał. Do Susan dociera to dopiero w mocno niefajnych okolicznościach. A jednak te okoliczności prowadzą ją do miejsca gdzie poznaje Patricka (i kurde, to jest trochę pochrzanione!), przystojnego, bogatego, z piękną narzeczoną u boku. Tak, tak, trochę schemat, a jednak... jednocześnie daleko jej do schematu.
Patrick, który w sumie jest trochę dupkiem. Może nawet bardziej niż trochę. Szacunek do kobiet? Hmm... ciężko tu o to. Poza tym, Su to dla niego totalna małolata, smarkula. Powinien to spotkanie po prostu puścić w niepamięć, spotykamy przecież tak wielu ludzi tylko na chwilkę, przypadkiem i nic oni w naszym życiu nie zmieniają. Patrick lubi czuć się potrzebny, być odpowiedzialny za innych, ale przecież całego świata nie zbawi.
A jednak... czasem te przypadki, to może nie tylko przypadki? :)
Susan i Patrick wcale się od początku nie dogadują. Ironia, sarkazm, dogadywanie sobie, obrażanie... To zdecydowanie nie wygląda jak rodząca się przyjaźń czy cokolwiek pozytywnego! ;)
Uczucie, które nie powinno się narodzić. Książę i żebraczka. Dwa różne światy. No proszę Was, wyrzucamy do śmieci szufladkowanie, stereotypy i co wypada albo nie! Tylko, że droga nie jest taka łatwa.
Pomimo odrealnienia czy nawet momentami niedorzeczności, bo jaki facet zgarnia do swojego domu obcą laskę, nie, nie w celu jedno-nocnej przygody i jaka dziewczyna się na to godzi, tym bardziej, że nieco dupkowatości Patricka da się zauważyć dość szybko? Ja weszłam po całości w tę historię! Chyba po prostu bardziej traktuję to jak bajkę. Która dodatkowo jest naprawdę szybko-czytalna!