Recenzja książki Okularnica

Zdecydowałam, że zacznę czytać więcej książek obyczajowych. Powodem tego jest po pierwsze brak powieści fantastycznych w bibliotece ,a po drugie nie chce żeby fantasty już mi się przejadło. Dlatego postanowiłam, że zacznę zapoznawać się z innym gatunkiem, do którego nie za bardzo byłam przekonana- literaturą obyczajową. Na moim blogu jest już recenzja książki z owego gatunku. Nie jest może bardzo przychylna, ale najgorsza też nie jest. Powoli zaczynam się do niego przekonywać. Będę recenzować na zmianę fantastykę i obyczajówkę. W bibliotece, z której wypożyczam książki znajduję się mało książek popularnych pisarzy, a więcej tych mało znanych. Właśnie. Jest wielu wspaniałych autorów, o których się nie mówi. I tak jest z Panią Wojnarowską. Ma naprawdę świetny styl, łatwy i lekki.

Powieść jest poruszająca. Opisuje realia świata, w którym góruje samotność i brak miłości, a przeważa rozżalenie i niepokój. Książka jest na prawdę godna polecenia. Sięgając po nią nie wiedziałam czego mam się spodziewać. Tak naprawdę dopiero w połowie przekonałam się jaka jest ta książka. Jest poruszająca, momentami aż we mnie kipiało z wściekłości na matkę Kaśki- głównej bohaterki, a za chwilę smuciłam się wraz z nią z jej losu. Książka opisuje realia prawdziwego świata, realia dziewczyny, która jest odtrącona przez rówieśników, bo inaczej się ubiera, bo jest potulna, bo nie daje sobą rządzić. Historia jest bardzo, ale to bardzo prawdziwa.
Kaśka mną bardzo poruszyła, chociaż jej niektóre zachowania były mało rozsądne i trochę mną irytowały. No, ale jak może zachowywać się dziewczyna, którą prawie zgwałcono, której matka w ogóle się nią nie zajmuje.
Zuza była zupełnym przeciwieństwem Kaśki. Szalona, rozgadana, niezależna, ale ona też miała swoje powody. Może byłaby inna, gdyby nie wyrok który na niej ciążył.
Książka jest wstrząsająca, ale ma swoje minusy. Na początku były wzmianki z przeszłości, które kończyły się bez wyjaśnienia i bam... od razu do teraźniejszości. Było tak parę razy i w pewnym momencie nie wiedziałam w jakim czasie się znajduję.
Nie potrzebny był jeden wątek, w ogóle nic nie wnosił ani nie dodawał.
Książkę polecam dla osób, które chcą jakąś powieść do refleksji, bo jest dość trudna.