Ostatnia róża Szanghaju recenzja

Jestem pasjonatką historii. II wojna światowa i tematyka Holocaustu zawsze znajdowały się na szczycie mojej listy zainteresowań. Do tej pory byłam przekonana, że moja wiedza z tego zakresu może nie jest kompletna, ale na pewno ponadprzeciętna. Jakież było moje zdziwienie kiedy w trakcie lektury "Ostatniej róży Szanghaju" Weiny Dai Randel natrafiła na historię, o której do tej pory nie słyszałam i która mnie zafascynowała mnie i zmotywowała do zgłębienia tematu. Mowa o roli jaką w latach 1933 - 1941 odegrał dla uciekających z Europy przed prześladowaniami Żydami Szanghaj. Miasto to stało się dla blisko 30 tysięcy bezpieczną przystanią, gdzie mogli próbować ułożyć swoje życie od nowa. Nie było jednak łatwo. Brak pracy, spartańskie warunki życia i zetknięcie się z obcą, niezrozumiałą kulturą dla wielu było barierą nie do przekroczenia.

Z takimi wyzwaniami mierzy się Ernest Reismann, żydowski uchodźca który wraz z młodszą siostrą dotarł po długiej i niebezpiecznej podróży do Szanghaju. Musiał uciekać przed nazistami zostawiają w Berlinie rodziców i całe swoje dotychczasowe życie. Jest jednak pełen nadziei na polepszenie swojego losu, która jednak szybko blednąć. W mieście pełnym uchodźców trudno znaleźć zatrudnienie. Niespodziewanie z ofertą zwraca się do niego młoda Chinka, właścicielka klubu nocnego. Jej marzeniem jest stworzenie miejsca, które będzie przyciągać lokalnych miłośników jazzu. Wbrew ostrzeżeniom rodziny i zdrowemu rozsądkowi Aiyi Shao decyduje się zaproponować mu posadę pianisty. Ta decyzja będzie brzemienna w skutkach i połączy tych dwoje na zawsze. Wspólna pasja przerodzi się bowiem w miłość: zakazaną, napiętnowaną przez wszystkich ale pełna namiętności i szczerego uczucia.

Nie jestem wielką fanka miłosnych historii, ale ta urzekła mnie tak, że śledziłam losy bohaterów z zapartym tchem. Egzotyczna sceneria, okrutna wojna i nieustanna walka z przeciwnościami losu sprawiły iż opowieść ta z miejsca mnie oczarowała. Polecam ją Waszej uwadze i życzę miłej lektury.