Pociąg recenzja

„Pociąg „ Iza Maciejewska
Wydawnictwo z tyłu na okładce ostrzega.
„Prosimy wsiadać, zająć miejsca i mocno trzymać się foteli-bo popędzimy naprawdę szybko.”
I wiecie co, popędziłam... Czułam się jak na jakimś rollercoasterze.
Ewa mocno pokaleczona przez życie...pech to za mało. Ta kobieta po prostu im więcej dawała, tym bardziej wbijało jej życie, nóż w plecy.
Lecz jeden cios był najboleśniejszy, śmierć córeczki, która ginie w pożarze domu. Wtedy, gdy ona nieświadoma zagrożenia uprawia gorący seks z kochankiem. Rozpacz, tęsknota, wyrzuty sumienia i mąż policjant, który postanawia zemścić się na Ewie po śmierci córeczki. Sprawia, że Ewa zmuszona jest uciekać, bez planu na życie, bez planu na siebie. Z kartą bankomatową przyjaciółki, która jako jedna trwa u jej boku. Wsiada w pierwszy możliwy pociąg, który prowadzi do Krakowa.... A w nim dzieją się cuda. Ewa wsiada do przedziału, gdzie spotyka starszego Pana Stanisława oraz Michała. Oboje różni, od jednego emanuje ciepło i serdeczność. Od drugiego na pierwszy rzut oka, powaga i siła. I coś jeszcze, coś, czego Ewa obawia się najbardziej chemia, która przyciąga i owija swoje sidła.
Stanisław proponuję mieszkanie, a Michał pracę... Ewa zaczyna wierzyć, że nie jest jeszcze na straconej pozycji. Jak potoczą się dalsze losy, nie tylko Ewy, musicie sprawdzić sami. Zachęcam.
Autorka przewiozła mnie superszybkim ekspresem, być może było to pendolino 😄.
Poważnie, zaczęłam czytać książkę i od pierwszej strony mną szarpnęło, czułam ten turkot kół! Swoim niebywałym stylem pisarskim sprawiła, że wybuchło we mnie mnóstwo emocji. Żal, smutek, śmiech, a także poczułam wypieki na twarzy 😄. Trzymałamw ręku książkę naszpikowaną wszystkim, dramatyzmem, namiętnością, zabawnymi dialogami, i pędziłam strona za strona z niebywałą prędkością. Nie byłabym również sobą, gdybym nie dodała, że autorka wyciągnęła mnóstwo „brudów" codziennego życia. I w tej książce pisze o tym w prost. Bez owijania w bawełnę. Ile to związków tkwi w sztywnym "układzie" małżeńskim, tylko po to by zaspokoić kogoś. Po to by to ładnie wyglądało. A wtedy to życie wypala od środka w ludziach to, co najcenniejsze uczucia.I bohaterowie książki się z tym mierzą. Walczą, każde na swój sposób. Z sobą, z demonami doskonałości. Człowiek nie musi być idealny, nie musi każdemu się podobać. Ma być sobą i w zgodzie ze swoimi uczuciami ma żyć. Dziękuję za książkę. To była genialna przejażdżka.