Pomóż mi kochać recenzja

Są książki, które z przyjemnością się czyta. Są książki, które na chwilę odrywają od rzeczywistości. Są książki, które pozwalają zbliżyć się do bohaterów i poczuć z nimi więź, poprzez podobne doświadczenia, cechy charakteru i emocje. Są książki, które przekazują wiele mądrości, o których na co dzień nie myślimy, a one nam towarzyszą. Są książki, które dają nadzieję i pomagają spojrzeć na świat inaczej. Są książki, które trzeba po prostu przeczytać.
Po tym wstępie dopiszę jeszcze, że jedną z takich książek jest "Pomóż mi kochać" Kamili Mitek. Piękna okładka, mądra treść z humorem, ale i miejscem na przykrzejsze refleksje. Tego można się spodziewać u Kamili i tym razem się nie zawiodłam.
Dorota nie wyobraża sobie pracy w innym zawodzie. Jest zawodową strażaczką i całkowicie oddaje się tej pracy. Tam się spełnia. Tam jest szczęśliwa. Ale czy kobieta, którą mężczyźni traktują jak kolegę, może tworzyć szczęśliwy związek? Co więcej, jest w pracy osoba, która dyskryminuje wybuchową Dorotę. Rysiek, dowódca, na każdym kroku pokazuje jej, że nie chce kobiety w swoim zespole. Gdy atmosfera wydaje się być nie do wytrzymania, zostają wysłani na obóz dla trudnej młodzieży jako opiekunowie. Czy ten wyjazd jest w stanie zmienić postrzeganie Ryśka względem Doroty?
Jesteśmy świadkami zmian w życiu Doroty, które chcąc nie chcąc się pojawiają. Odchodzi od niej ukochany Norbert, sytuacja w pracy jest napięta, nie mówiąc o tej rodzinnej. Na szczęście są przy niej przyjaciele, między innymi Zocha, która jest totalnie odjechaną kobietą i co tu dużo mówić, przy niej też trzeba mieć nerwy ze stali. Sytuacje między dwiema kobietami są zabawne, ale również bardzo prawdziwe. W ogóle historia Doroty mogłaby się przytrafić każdej innej kobiecie w prawdziwym życiu. Kamila nie bawi się w bohaterów niezłomnych, którzy nadawali by się do produkcji przez Marvela. Nie, są w 110 procentach ludzcy. Mają gorsze dni, są smutni, płaczą, mnóstwo myśli obija im się o ściany w głowie, ale nie brakuje tych małych gestów, towarzystwa cudownych ludzi, którzy sprawiają, że życie jest nieco piękniejsze.
Fanom obyczajówek polecam bez dwóch zdań. Cieszę się, że Kamila ponownie wydała tę książkę, dzięki czemu miałam przyjemność ją przeczytać. Naprawdę, pisze tak cudownie, że czytanie jest czystą przyjemnością. Nie byłam fanką literatury obyczajowej, ale po części Kamila sprawiła, że wracam do tego gatunku i zostawia po sobie pozytywne wrażenia.