Powietrze na śniadanie recenzja

"Powietrze na śniadanie" należy do moich ulubionych książek. Nie wiem, czemu ją aż tak polubiłam. Może po prostu ze względu na to, że też się odchudzam i książka pomogła mi nabrać odrobiny pewności siebie. Przede wszystkim uświadomiła mi, że nie jestem sama.

Nie jesz. Nie śpisz. Czujesz senność, zmęczenie, a przede wszystkim głód. Chodzi za Tobą wszędzie. Chowasz jedzenie, ukrywasz przed wszystkimi fakt, że prawie nic nie jesz. Masz bardzo niską samoocenę, uważasz, że jesteś gruba i brzydka. Nie ma rzeczy, której nie jesteś w stanie zrobić dla chudej i pięknej siebie. Nawet jeśli możesz umrzeć. Niezbyt pięknie, prawda? Tak wygląda życie Serafiny, bohaterki książki pt. "Powietrze na śniadanie." odkąd postanowiła zmienić swoje życie. Jednak nie wszystko idzie zgodnie z planem... Pewnego ranka Fina idzie biegać i traci przytomność. Trafia do szpitala. Tam okazuje się, że dziewczyna mając metr sześćdziesiąt osiem centymetrów, waży 37 kilo. Czy Serafina da radę zaakceptować siebie?

Szczerze mówiąc sama okładka przyciągnęła mój wzrok. Jakby mnie obserwowała i krzyczała do mnie, żebym ją przeczytała.Tę książkę poleciłabym osobom, które się odchudzają. Jest coraz większy problem z anoreksją i myślę, że ta książka by im na pewno pomogła. Można się odchudzać, ale z głową. Głodzenie się nie jest ani zdrowe, ani rozsądne.

Zdecydowanie polecam.