Trupia otucha recenzja

Wszyscy z nas wiedzą kim są wampiry energetyczne. Te pozbawione empatii jednostki czerpią energię kosztem innych. W „Trupiej otusze” Dan Simmons poszedł o krok dalej. W jego powieści przerażają uważające się za nadludzi indywidua bawiące się swymi nieświadomymi i bezwolnymi ofiarami przez sterowanie ich umysłami, zmuszające ich do przemocy i nieuzasadnionego okrucieństwa. I czy dziwi, że dzięki swoim umiejętnościom potwory te pociągają za sznurki z drugiego rzędu rządząc współczesnym światem nadając kształt polityce, mediom i czerpiąc niewyobrażalne zyski?

Po lekturze tego zatrważającego horroru okres przedświąteczny i święta Bożego Narodzenia już nigdy nie będą kojarzyć się z rodzinnym ciepłem i radością. To w tym czasie osoby dotknięte „żerowaniem”, których umysły zostały pogwałcone i cudem przeżyły, podejmują wydawać by się mogło skazaną z góry na porażkę walkę z niezniszczalnym przeciwnikiem.

Ta swoista, krwawa i brutalna partia szachów rozgrywana z rozmachem przez najpotężniejsze potwory kryjące się pod ludzką powłoką zatrważa bezwzględnością i totalnym lekceważeniem wagi ludzkiego życia. Buduje jednak wola przetrwania ofiar w zmierzeniu z czymś, co kompletnie ich przerasta, przewyższa i oszałamia.

I nie da się ukryć, że tylko Simmons potrafi tak spójnie i wiarygodnie połączyć koszmar łódzkiego getta, obozu koncentracyjnego w Chełmnie z tajemniczą wyspą, na której spotykają się wielcy tego świata, by urządzać krwawe polowania. Stworzyć bohaterów, do których zapałamy sympatią i tych budzących wstręt za ich rasistowskie, mizoginistyczne i nazistowskie przekonania. I dać odczuć emocje ofiar i ich oprawców, bo dzięki różnym perspektywom wchodzimy, podobnie jak powieściowe wampiry w umysły różnych postaci, również w te do szpiku przesiąknięte złem, przekonane o swej wyższości, bezkarności i nieśmiertelności.

Autor nie idzie na skróty, pozwalając wątkom rozwijać się w tempie, które nie zostawia miejsca na żaden cień chaosu czy poczucie zagubienia. Niesamowicie wciąga czytelnika w akcję, która nieustannie zaskakuje i szokuje, niosąc jednocześnie dreszcz niepokoju. Ponad 1000 stron? Wiadomo, że nie da się tego przeczytać w dwa dni, ale zapewniam, że po przeczytaniu zapragniecie kolejnego tysiąca, by pozostać w tym mrocznym i uderzająco oryginalnie kreowanym świecie wampirów, potworów, którymi jak zwykle okazują się ludzie.