Pamiętnik diabła recenzja

Zwróciłam uwagę, że istnieje możliwość, iż jestem ostatnią osobą czytającą tę serię. Dlaczego tyle czekałam? Nie mam pojęcia. Pewnie musiałam dojrzeć, odczekać. Czy czytałam dużo recenzji? Nie. Wiedziałam tylko, że setki osób zachwyca się tą serią, czekając na kolejne książki. Teraz i ja dobiłam do tej grupy i jestem zachwycona.

Adrian miał zupełnie inny pomysł. Po pierwsze, od początku znamy mordercę, mało tego, on się chełpi każdym swoim dziełem i zbiera pamiątki od każdej osoby, którą pozbawił życia. Na co dzień student prawa (o zgrozo), mający przepiękną dziewczynę i paru przyjaciół. No z tymi przyjaciółmi to grubszy temat...

Kuba ma wszystko przemyślane, opracowane w najdrobniejszym szczególe. U niego nie ma możliwości żadnego uchybienia. Wszystko zapięte na ostatni guzik i załatwione w białych rękawiczkach. Pewnie ten fakt może przerażać najbardziej. Metodycznie, precyzyjnie, jak puma polująca na posiłek. I właśnie tak mi się ten chłopak kojarzył. Myśliwy, wyszukujący swoje ofiary, zaprzyjaźniający się z nimi i następnie atakujący. Nie raz pojawiła mi się gęsia skórka na myśl, że można mieć obok siebie takiego człowieka i tak bardzo mu we wszystkim wierzyć. Bo Kuba jest niesamowicie elokwentny i bardzo pomocny. Nikomu nie odmawia podania ręki i wyciągnięcia go z problemów. Oczywiście nikt nie ma pojęcia, że Kuba robi to z największą premedytacją i nigdy nie zrobi czegokolwiek, jeśli nie ma w tym swojego interesu.

Jesteś jego przyjacielem i zrobiłeś cokolwiek przeciwko Kubie? No! To od teraz masz przekichane. Już wydałeś na siebie wyrok i nie zdajesz sobie sprawy, że ten, który najbardziej Ci pomaga, jest sprawcą Twojego końca.

Co mnie najbardziej przerażało w tej książce. Chyba nie same morderstwa (choć były okrutne i niezmiernie bolesne), bo czytając tak dużo kryminałów, trochę już człowiek się oczytał, choć nie brzmi to może za dobrze... No ale tak jest. Największą trwogę wzbudzała we mnie, ta precyzyjność, to planowanie, a przy tym ten koleżeński ton, który służył wszystkim dobrą radą i pomocą. Skóra cierpła mi za każdym razem i miałam ochotę wrzasnąć "Uciekaj, on Cię dobije!". Pewnie oglądając film, dokładnie bym tak robiła. Tu jednak trzeba było udźwignąć pomysł i na koniec powiedzieć "wow, po prostu wow".

Czy warto było czekać? Tak i tak i po stokroć tak. Choć muszę się przyznać, że boję się sięgnąć po drugą część, gdyż mam wrażenie, że Kuba ma nieograniczoną wyobraźnię i niezmierny zakres sprowadzania przyjaciół na skraj.

Polecam i nie chcę przesądzać, ale to może być moja ulubiona seria...