O pewnej dziewczynce i jej podróży wokół Krainy Czarów na okręcie własnoręcznie wykonanym recenzja

To, że współczesna kultura popularna czerpie z pewnej bazy motywów, stale obecnych w świadomości zbiorowej, nie jest odkryciem nowym. Dany twórca bierze na warsztat jeden lub dwa sprawdzone składniki, łączy je ze sobą z pomocą mniej lub bardziej oryginalnego konceptu, a następnie doprawia odrobiną własnej fantazji. To bardzo bezpieczny zabieg, pozbawiony większego ryzyka.
Od takiego działania stroni jednak Catherynne M. Valente, autorka trylogii „O pewnej dziewczynce…”. Powiedzieć, iż w jej powieściach można wychwycić obecność wielu kontekstów to nic nie powiedzieć. Seria jest wręcz nimi po brzegi wypełniona w sposób, który przypomina różnokolorowy materiał utkany na krośnie z bardzo wielu barwnych nitek. Owa włókiennicza metafora jest trafna również w kontekście sposobu konstruowania opowieści – poszczególne motywy nie stanowią oderwanych od siebie wątków, lecz tworzą spójną, niezwykle fascynującą całość, jak gotowa tkanina wysokiej jakości.
Utrzymana w wiktoriańskiej konwencji seria jest szalenie interesującą propozycją nie tylko dla dzieci, ale i dla dorosłych. Sytuacja odbiorcy w zasadniczy sposób wpływa na odbiór tego tekstu. Młodzi ludzie zaspokoją dzięki niemu potrzebę fantastycznych przygód, które przeżyją u boku głównej bohaterki – nietuzinkowej September. Zyskają ponadto, poza pełną emocji lekturą, przystępne wprowadzenie do literatury intertekstualnej. Dorośli zaś, dzięki długoletniej praktyce czytelniczej, są w stanie zidentyfikować zabiegi zastosowane przez autorkę. Książka będzie więc dla nich nie tyle baśnią, co powiastką filozoficzną, ukazującą podróż do samopoznania na drodze doświadczeń życiowych.
„O pewnej dziewczynce…” to historia wysokiego ryzyka. Ryzyka, że raz porwani przez Zielony Wiatr prędko nie zapragniemy powrotu do naszej szarej rzeczywistości.