Ostatnie królestwo recenzja

Uwielbiam historię i wszystko co z nią związane. Filmy, programy, dokumenty, a literaturę w szczególności. Z tą ostatnią trzeba być jednak bardzo ostrożnym, często można sparzyć się na niemiłosiernie nudnych sprawozdaniach, bądź odwrotnie, z palca wyssanych historiach sprzedawanych jako powieść historyczna. Z książkami Bernarda Cornwella przy boku możemy spać jednak spokojnie, bowiem „ceniony za umiejętność zgrabnego łączenia rzetelnej, popartej studiami wiedzy, oraz literackiej fikcji, jest jednym z najpopularniejszych i najbardziej poczytnych anglosaskich autorów powieści historycznych”.

Pomyślmy przez chwilę o wikingach. Co staje nam przed oczami? Dzicy, nieokrzesani mężczyźni, z rogami na głowie i w kolczugach na piersi, grabiący, gwałcący, zabijający niewinnych ludzi. To po części prawda, jednak to tylko jeden punkt spojrzenia. Istnieje jeszcze jeden, który niesamowity Cornwell przedstawia nam na kartach pierwszej części przygód walecznego Uthreda z Bebbanburgu.

Cała książka to opowieść Uthreda o swoim życiu. Poznajemy go jako 10-letniego chłopca, syna eldormana, jedynego następce i walecznego, skorego do bitew, zadziornego młodzieńca. Całe jego życie zmieniło się w jednej chwili, podczas bitwy z Duńczykami-wikingami, podczas której ginie jego ojciec i brat a sam zostaje uprowadzony do duńskiego obozu. Nie zostaje jednak jeńcem, a małym Duńczykiem, walczy po stronie Wikingów, czuje się jednym z nich. Jednak cały czas jest rozdarty pomiędzy Danią a Anglią, pomiędzy sercem a obowiązkiem Swój los zawierza trzem prządkom, które splatają ze sobą nici jego życia, nie walczy z przeznaczeniem, poddaje się mu, bo przeznaczenie jest wszystkim.

To niesamowicie uzależniająca lektura. Sceny bitew, które przedstawia nam Cornwell są tak zobrazowane, że czujemy jakbyśmy sami słyszeli bojowe okrzyki, czuli napór wrogich ciał, mieli na rękach krew wroga. Język Pana Cornwella jest niezwykle barwny. Chociaż opisuje on tak odległe czasy- IX wiek, to wszystkie wydarzenia są dla nas tak bliskie, tak namacalne. To pierwsza taka powieść historyczna, która pochłonęła mnie w całości. Przedstawienie obyczajów, świąt, bitew, polityki, stosunków międzyludzkich jest genialne i daje nam mnóstwo tematów do przemyślenia bądź zgłębienia. Dowiadujemy się mnóstwo na temat pogańskich wierzeń, bogów, świąt. Pan Bernard poświęca też dużo miejsca na przedstawienie chrześcijaństwa, szerzonego niemal siłą.

Jest to pierwsza część liczącej pięć tomów powieści. Po skończeniu czytania nie mogłam przestać myśleć o dzielnym Uthredzie, Roriku, Bridzie i o Ragnarze, który świętuje już w Walhalli. Niezmiernie się cieszę, że niedługo pojawi się druga część przygód wikingów “Zwiastun burzy” i nie mogę się doczekać, aby razem z Duńczykami i Anglikami spędzić następne kilka dni, walcząc o wolność bądź nowe ziemie.