Żelazny Wilk recenzja

W jednej chwili uciekasz od rodziny, życia, które Ci było dane. Przeznaczenie jednak Cię dogania. W pewnym momencie musisz stawić czoło temu przed czym uciekasz, a drobna pomyłka skończyć się może śmiercią. Twoją? Niekoniecznie. Diabeł patrzy i czuwa, a jaką rolę odgrywa w całej tej historii? Jest kluczem do wszystkiego, najbardziej do strachu.

Nie miałam żadnych oczekiwań co do tej książki, bo nie czytałam poprzedniej serii autorki. Co do klimatu nordyckiego od samego początku był i jest cudownie opisany, wykreowany – da się go poczuć. Autorka stworzyła niesamowity klimat, uniwersalny.

Nie wiem, czy można nazwać magią to co autorka opisuje, na pewno ma jej jakieś podwaliny i istnieje choć w trochę innej formie niż powszechnie. Żyjący wiecznie, którzy kontrolują wszystko wokół i czytające z krwi. Baśnie i legendy, które przekazywane z pradziada mają w sobie zalążek prawdy. Jak zostały wypaczone i jak zmienione je na własną korzyść. Kobiety, które miały stać na straży porządku są tłamszone i zostają uzależnione od tych , którzy nie powinni istnieć, a w tym ona niesamowicie silnie kobieta, która nienawidzi wszystkiego co ma związek z krwią, wieszczeniem, czy życiem wiecznym. Wmawiano jej, że jest inna. Jak bardzo? Jaki to ma wpływ na otoczenie i to co się dzieje w mieście? Przeznaczenie ją dogania, a sam diabeł zamieszkał jej w sercu. Brutalność, śmierć i krew, która uzależnia i zmienia ludzi.

Tajemnica goni tajemnice, wiele zaskoczeń, a sama historia niezwykle wciągająca. Jest też dużo pożądania, mrocznych historii, ciemnych zaułków i tak krew tak istotna, a zarazem jest głównym zmartwieniem. Bohaterowie liczni, każdy na swój sposób potrzebny. Wulgarni, nieprzewidywalni, sprośni, nieugięci. Podejmujący decyzję, które mają swoje konsekwencję. Kobieta, która musi wybrać komu wierzyć, wkurzające i irytujące zbiegi akcji oraz miłość, której wszyscy pragną, a tak ciężko jest ją mieć: do siebie, do drugiego człowieka. Wierzenia, które nie są zwykłą bujdą. Żyć wiecznie to przekleństwo, czy dar; a wydarzenia z przeszłości zaczynają mieć konsekwencję. Pokój okupiony krwią, jest wyjątkowa. Bardzo cienka nić dzieli ludzi od zwierząt, a końcówka zostawia więcej pytań niż odpowiedzi. Sprzeczność goni sprzeczność. Zagubienie i frustracja, na koniec siła i wola przetrwania. Tak dużo emocji. Już dawno czegoś takiego nie czytałam: od razu ma się ochotę sięgnąć po drugi tom.