Diabelna prawda recenzja

Autorka po zakończeniu „Diabelskiego układu” pozostawiła czytelnika w prawdziwym zawieszeniu. Dlatego też nie mogłam już dłużej zwlekać i dzisiaj zostawiam Wam recenzję „Diabelskiej prawdy”. Mam nadzieję, że uda mi się Was, choć trochę zainteresować.

Po dramatycznych wydarzeniach w domu Alonza Mendozy Błażej z każdym dniem stacza się coraz bardziej w otchłań prawdziwej rozpaczy. Wyrzuty sumienia nie pozwalają mu normalnie funkcjonować. W nocy nawiedzają go koszmary, a za dnia próbuje swoje sumienie i serce zagłuszyć różnorodnymi sposobami. Nie może znieść, że tak bardzo zawiódł jedyną osobę, która liczyła się dla niego najbardziej na świecie. Po tygodniach męczarni i udręki postanawia w końcu zawalczyć o coś, co przewrotny los chciał mu nieodwracalnie odebrać. Z nową nadzieją wraca do Polski, chcąc odpokutować za wszystkie swoje winy i naprawić nie tylko swoje złamane serce. Nie spodziewał się jednak, że to, co tam zastanie, roztrzaska jego serce jeszcze bardziej….

W poprzedniej części mieliśmy do czynienia z mieszanką akcji i sensacji. W tym przypadku autorka postawiał na emocje i ujawnienie brutalnej i niszczącej prawdy. Jesteśmy biernymi obserwatorami, jak popełnione błędy przeszłości zbierają swoje diabelskie żniwo. Głęboko skrywane tajemnice jeszcze bardziej sieją spustoszenie w życiu bohaterów. Jednak czy prawda okaże się zbawienna? Czy Błażejowi uda się odkupić swoje wszystkie winy?

Błażej ujął mnie swoją determinacją i szczerą miłością do Sary. Jest uparty i wręcz obsesyjnie dąży do określonego celu. Cała historia opisana jest z jego perspektywy, dzięki czemu dokładnie poznajemy jego uczucia, lęki i silną wolę walki o serce ukochanej Sara to bardzo silna kobieta, która mimo wszystko się nie złamała. Jest rozżalona i mocno poturbowana po wydarzeniach z Barcelony. Straciła wszystko i czuje się wykorzystana i oszukana. Najbardziej boli ją fakt, że dla Błażeja jest nic nieznaczącą jednostką. Książkę czyta się lekko i przyjemnie. Nie znajdziemy w niej zbędnych opisów i bezsensowych upiększaczy. P. K. Farion po raz kolejny po mistrzowsku zostawiała czytelnika w prawdziwym osłupieniu. Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się takiego zakończenia. Już nie mogę się doczekać ponownego spotkania i mam nadzieję, że nastąpi to całkiem niedługo.

Za możliwość ponownego diabelnego spotkania dziękuję Wydawnictwu Akurat.