Start a Fire. Runda pierwsza recenzja

Victoria Clark jest przeciętną siedemnastolatką, uczennicą liceum i przykładną córką z dobrego domu. Zwykły ułożony plan, bogaci przyjaciele, imprezy, kłótnie z bliźniakiem to była jej codzienność. Jej zadaniem było tylko wyrosnąć na porządną obywatelkę zgodnie z życzeniem jej rodziców. Pewnego dnia podwózkę do domu proponuje jej Luke, największy zawiadaka w szkole. Gdy zatrzymują się na chwilę, Victoria ściąga na siebie uwagę Nathaniela Shaya. Zimne spojrzenie i zacięty wyraz twarzy sprawiają, że dziewczyna nie zamierza im ulec, a początkuje między nimi walkę, na którą nie była przygotowana. Chłopak należy do ciemnej strony miasta Culver City, a jej matka prawa ręka burmistrza od lat ostrzegała ją przed takimi typami. Vic wplątała się w coś, co zupełnie wymknęło się kontroli. Chaos i mrok co raz częściej sięgają jej duszy. On był problemem, którego nie mogła się pozbyć.

Tą książką żyje cały bookstagram. Opinie są tak skrajne, tym bardziej że autorka jest niezwykle młoda, że musiałam przeczytać. I wiecie co mam w głowie chaos, bo nie od dziś wiecie, że lubię popaprane relacje, psychologiczne zagrywki, a w tej historii aż od nich kipi. Z drugiej strony posiada mnóstwo wad, których świadomy czytelnik nie może nie zauważyć. Jedno jest pewne, znalazłam w niej zalążek pewnego geniuszu i będę czekać na kolejne tomy.

Zacznę jednak od początku. Pokonała mnie czcionka, opisy i powtórzenia. Za czcionkę odpowiada wydawca więc nie będę się bardzo czepiać. Za opisy i powtórzenia autor – tutaj zdecydowanie oscylowało to na granicy przesady. Bo ile razy może być niedobrze, można kogoś nienawidzić. Świat Victorii opierał się na szkole, pójściu na imprezę, wpadnieciu na Nate’a i kłótni. Po trzecim takim zachowaniu zrobiło się to po prostu nudne. Spokojnie cała historia byłaby spójna, gdy zmniejszyć treść o połowę i wyciągnąć z niej najciekawsze sceny. Planetarium – zdecydowanie było moją ulubioną. Scena walki Shaya – świetna i aż żałuję, że nie została bardziej rozbudowana.

W SAF nie znajdziemy kwiatków i jednorożców. Dostajemy złość i nienawiść, dziewczynę, do której dociera brutalna prawda jej wychowania, że jest tylko marionetką w ładnym opakowaniu a decyzje nie należą do niej. Victoria nie dorosła do tej wiedzy, walczy z nią i z Nate’em, który wyciąga z niej najgorsze emocje, przekracza jej granice a sam zostaje anonimowy. Wiem, że dziewczyna jest jakimś pionkiem w tej grze, tylko nie udało mi się rozgryźć strategii. Na pewno czekam no kolejne części tej trylogii, bo mimo wielu błędów to ta historia mnie kupiła.

Na koniec napiszę jeszcze o scenie seksu. Została tak dojrzale napisana, że miałam problem z podniesieniem szczęki z podłogi. Trudno uwierzyć, że taka scena powstała w głowie nastolatki. Jednocześnie żałuję, że była tylko jedna.