Szpony i kły recenzja

Na tę książkę trafiłam przeglądając pewien sklep internetowy. Jako wielka fanka uniwersum Wiedźmina bardzo się ucieszyłam z nowych opowiadań związanych z Białym Wilkiem. Niewiele myśląc wrzuciłam do koszyka i kliknełam "zamów". Cóż niestety P. Sapkowski moim zdaniem przypisał całe zaszczyty sobie nie uwzględniając na okładce pracy zbiorowej. Opowiadania zawarte w tym wydaniu to teksty fanów, którzy zostali wyłonieni w konkursie. Jedyne co możemy ujrzeć to: Andrzej Sapkowski przedstawia "Szpony i Kły Wiedźmin". Moja ekscytacja natychmiast opadła.

Cóż opowiadania same w sobie nie są złe, czyta się je dość przyjemnie jednak nie jest to już ten sam język i styl jaki P. Sapkowski zastosował przy oryginalnym Wiedźminie. Co prawda jest on zbliżony, ale mi osobiście czytało się to już inaczej.
Opowiadania poruszają takie tematy jak śmierć Coena czy rozwój relacji pomiędzy Triss a Lambertem już po zakończeniu sagi. Stanowią one dopowiedzenia tego, czego Sapkowski nie dokończył lub nie wyjaśnił.
Ale, ale nie wszystko możemy zachwalać.
Autorom brakowało umiejętności językowych aby móc wprowadzić taki sam klimat jak autor Wiedźmina. Niektóre próby stworzenia komicznej sytuacji były bardzo nieudane. To samo z wykreowanymi postaciami.

Weźmy na przykład takiego Jaskra. W sadze jeśli tylko się pojawiał wywoływał uśmiech swoimi żartami i wiecznym pakowaniem się w miłosne kłopoty. Tu natomiast Jaskier jest pozbawiony sowich wartości komicznych, jest bardziej "szary".
Również samego Geralta jest dość mało. Owszem pojawia się jego postać w przemyśleniach czy dialogach, oraz nawet o jego przygodach możemy przeczytać w niektórych opowiadaniach, ale jest go zbyt mało albo cieszyć się jego obecnością.

Ja osobiście nie przepadam zarówno w oryginalnym Wiedźminie jak i tutaj za wątkami bez naszego zabójcy potworów.

Jeżeli jednak przeczytaliście już cała Sage wraz z opowiadaniami i odczuwacie jakąś pustkę, to polecam zapoznać się z tym tomem jednak nie stawiała bym oczekiwań wobec niego za wysoko.