Recenzja książki Wahadło sumienia

„Wahadło sumienia” to debiut literacki Pawła Wichowskiego. Jak zwykle chciałam bliżej poznać tego debiutanta. Na okładce nie ma o nim nic. W sieci też mało, a przecież to polski autor więc jakiś wywiad przydałby się. Znalazłam tylko małą wypowiedź na youtube. No i znalazłam profil na fb. Zobaczyłam, że to młody mężczyzna, lubiący muzykę.

Akcja „Wahadła sumienia” dzieje się na początku XXI wieku. Bohaterem jest Roman S., jak sam się przedstawia. Jest on również narratorem powieści. Roman opowiada swoją historię już jako dorosły człowiek, odsiadujący karę w więzieniu. Ale jego wspomnienia sięgają czasów, kiedy miał 15 lat. To wtedy zakochał się w rok młodszej Markizie, czyli Izie Markiewicz. „Odpowiadało mi to, że nie jest zbyt krzykliwa, ani zbyt wycofana.” „Inne dziewczyny zazdrościły jej urody”. Dziewczyna jednak nie jest nim zainteresowana. Nieodwzajemniona miłość popycha go do zemsty. ”Miłość przeradzała się w fizyczną obsesję, która wyszła z niej bezpowrotnie jak ćma z kokonu.” „Nawet nie wiecie, jak inaczej toczą się ludzkie losy, gdy pcha się je drogą gniewu, a nie smutku.” W realizacji zemsty pomaga mu spotkanie dwu zbirów. To z nimi spędza teraz czas, układając plan zemsty. I tak z grzecznego, wrażliwego chłopaka przeistacza się w „czarny charakter”. Zaczyna palić i pić. Hormony, niespełniona miłość i zainteresowanie starszych mężczyzn, doprowadza do tragedii. Długo trwało nim zrozumiał w co się wpakował.

Książka sklasyfikowana jak kryminał, ale według mnie to książka psychologiczna z elementami thrillera. Morderca znany jest czytelnikowi od pierwszej strony, nie ma tu przedstawionego żadnego dochodzenia, szukania sprawcy. Za to obszernie rozbudowana jest warstwa psychologiczna. Ocenę postępowania bohatera pozostawia autor czytelnikowi. Mnie on irytował, miałam ochotę krzyczeć: Romek ocknij się, w co się pakujesz.
W książce jest bardzo mało dialogów. To raczej opowieść sfrustrowanego człowieka.

Nie wiem dlaczego na okładce jest czarny samochód, skoro w książce wielokrotnie jest mowa o białym vanie. Jest też trochę literówek, ale tak jest w prawie każdej książce.