Ślicznotka doktora Josefa recenzja

Starość, to jest ten ostatni etap życia, który czeka każdego z nas, chyba, że wcześniej zejdziemy z tego świata.

Starość nie jest ładna. Stary człowiek nie jest atrakcyjny, głowa już nie pracuje, tak, jak kiedyś. Nie jest łatwo, ani jemu, ani jego bliskim.

To właśnie starzy ludzie są bohaterami powieści Zyty Rudzkiej "Ślicznotka doktora Josefa".

Tytułowy doktor Josef to doktor Mengele. Ale, to nie jest książka o tematyce obozowej.

Główna bohaterka, Czechna, pensjonariuszka domu starców, przeżyła obóz w Oświęcimiu cyt.: "Kiedy po ra pierwszy stanęła przed doktorem Josefem, dwunastoletnia i naga, wyczuła jego zachwyt. Mocne. Uważne spojrzenie. Zaciśnięta dłoń w białej rękawiczce. Miarowe uderzenia szpicruty o glansowane cholewy."

Jak wspomina, inny bohater powieści, dyrektor tego domu, większość jego pensjonariuszy, ma za sobą doświadczenia obozowe. One mimowolnie wracają wtedy, kiedy starzy ludzie wspominają swoje życie.

Ta powieść, to także rozmowy pensjonariuszy o ich życiu sprzed domu starców, o dzieciach, które je oddały cyt. "A jak mnie tu oddawała, to tak płakałem. Wiem, wstyd się przyznać. Płakałem. Nie umiałem zachować się jak prawdziwy mężczyzna. A ona wciągnęła mnie siłą do samochodu. Płakałem. I tak ze złością zapinała mi pasy. Potem powiedziała, że ja się nią też nie zajmowałem",

i o tym, że stąd jest tylko jedno wyjście - śmierć.

Zyta Rudzka jest uznaną pisarką, choć nie można jej nazwać popularną autorką. Zdobyła wiele nagród literackich.

"Ślicznotka doktora Josefa" będzie wkrótce wydana po angielsku w Stanach Zjednoczonych. To niewątpliwie jej duży, kolejny sukces i promocja polskiej literatury za granicą.

Ta książka będzie szczególnie bliska czytelnikom, którzy mają w swoim otoczeniu starszych znajomych lub członków rodziny. Oni będą dobrze znali i czuli, to co opisuje Zyta Rudzka.

Bohaterowie powieści doskonale zdają sobie sprawę, że czekają już tylko na śmierć cyt.: "Dopiero teraz umiem z nimi rozmawiać. Z moimi umarłymi. Proszę ich, żeby tylko mnie wyczekiwali. Żeby poczekali. Żeby niczego już się nie bali. Przecież metal rdzewieje, drewno się pali. I my, nie inaczej".

Wszak, co po nas zostanie ? Kilogram popiołu zamknięty w urnie.

Za mną ostatnia kartka powieści, trzeba przyznać bardzo interesującej i momentami przejmującej.

A teraz czas na ważną rozmowę.

Pora porozmawiać z moimi umarłymi...