Żona recenzja

Kiedy sięgałam po „Żonę” od wydawnictwa WAB (bardzo dziękujemy za egzemplarz do recenzji ) to spodziewałam się nudnej książki. Całe szczęście mogę powiedzieć, że się zawiodłam i dostałam kawał dobrej powieści.
Jest to opowieść o dobrych i złych chwilach małżeństwa niedoszłej pisarki Joan i jadącego odebrać Helsińską Nagrodę Literacką Joego. Poznajemy ich w momencie, w którym Joan postanawia odejść od męża. Na kolejnych stronach przetaczane są liczne retrospekcje. Możemy prześledzić burzliwe początki ich związku, pojawienie się dzieci, rozwijanie się kariery męża Joan. Nie brakuje też rodzinnych sekretów, tajemnic i przewinień.
Co sprawia, że ta książka jest taka dobra? Jej prawdziwość. Wszystko w niej wydaje się takie prawdziwe, od wykreowanego świata, przez problemy bohaterów i ich emocje, po same postacie. Swoją drogą są one naprawdę świetnie stworzone. Sama tytułowa postać wpisuje się w stereotyp przymykającej oko, oddanej i bezbrzeżnie kochającej żony. A może tylko pozornie? Autorka obnaża wszystkich bohaterów przed czytelnikiem, pokazuje ich motywacje i największe sekrety. Widzimy ich powolną przeminę na przestrzeni lat, jak się zmienili. Ale o tylko to dostajemy w „Żonie”. Autorka pokazuje także, co można zrobić w imię miłości, tutaj akurat toksycznej. Żona była gotowa dla poświęcić swoje marzenia tylko po to, aby mąż mógł spełniać swoje. A przecież wiele osób zrobiło tak w prawdziwym życiu.
A osobny plus zasługuje też zaskakujące zakończenie. Wywołało u mnie silne poczucie niesprawiedliwości. Nie spodziewałam się, że fabułą obierze taki kierunek. Kilka ostatnich stron siedzi mi ciągle w głowie. Zastanawiałam się, dlaczego tytułowa żona nie odeszła od męża wcześniej. Dlatego, że go kochała? Dlatego, że myślała, że go kocha?
„Żona” nie jest powieścią, którą czyta się z zapartym tchem. Czyta się ją niespiesznie, pomału. A mimo to wciąga i zaciekawia. Ja jestem na tak.