Zwilczona recenzja

W pogoni codziennego życia, przepełnionego pracą, obowiązkami, wychowywaniem dzieci i milionem innych ważnych i nieważnych spraw my kobiety nie mamy już czasu aby złapać głęboki oddech, zatrzymać się w tym pędzie i pomyśleć o sobie. Mamy wrażenie że jeśli pozwolimy sobie na ten komfort to świat wokół nas, tak misternie zorganizowany, runie w sekundę.
Ugotowany obiad, wyprasowane ubrania, sprawdzenie wiadomości dziecka przed klasówka jest zawsze ważniejsze niż chwila dla siebie. Wieczorem starcza nam już sił tylko na przyłożenie głowy do poduszki. Krótki sen nie daje jednak wytchniania bo następnego dnia cały wszystko zaczyna się od początku. Niekończący się dzień świstaka.
Czasami jednak los wyciąga do nas rękę stawiając przed nami wyzwania, które wybijają nas z utartych schematów, każą wsłuchać się we własne emocje i zrobić coś tylko dla siebie.

"Zwilczona" Adrianny Trzepioty to opowieść o poszukiwaniu siebie, odkrywaniu kobiecej siły i niezależności, spełnianiu marzeń często wbrew wszystkim i wszystkiemu.
Jaśmina jest matką, żoną i nauczycielką w liceum. Jej życie biegnie utartym torem. Jedyną odskocznią od szarej codzienności są spotkania z przyjaciółkami z lat młodzieńczych Leną i Zośką.
Kiedy życie jednej z nich wywraca się do góry nogami niespodziewanie jest to także dla Jaśminy punkt zwrotny. Poznaje ona mężczyznę, który rozpala w niej namiętność i uwalnia skrywane ambicje. Jaśmina zaczyna słuchać swego "ja", otwiera się na nowe przeżycia i zrywa kajdany szarej rzeczywistści.

To książka pełna magii, pochwały natury, powrotu do źródeł. Mnóstwo tu odowałań do literatury, sztuki, liczne są cytaty z wierszy i piosenek a nawet znajdziemy w "Zwilczonej" przepisy kulinarne. Jednak ten eklektyzm nie bardzo przypadł mi do gustu. Czułam się czasami przytłoczona tymi fragmentami, gubiąc główny wątek.
Z jednej strony kibicowałam głównej bohaterce, z drugiej zaś nie zgadzałam się z jej decyzjami i czasami czułam się jakbym obserwowała życie egzaltowanej nastolatki a nie dojrzałej kobiety.
Niemniej jednak powieść ta ma w sobie siłę. Zmusza do zastanowienia się nad sobą, trąca dawno zapomniane struny i wydobywa na światło dzienne marzenia, które dawno przykrył kurz.

Nieziemska okładka przyciąga uwagę (to już powoli staje się normą jeśli chodzi o Świat Książki), kusi czytelnika i wabi go złotym blaskiem.

Mimo pewnych "ale" warto sięgnać po "Zwilczoną" by odnaleść w sobie pierwotną siłę. Bo siła jest kobietą!