Sekcja zwłok recenzja

W ciągu ostatnich lat półki w księgarni zalane zostały pozycjami, które traktują o patologii sądowej. Temat nośny, gorący i wywołujący dreszczyk emocji przykuwa uwagę czytelników. Również produkcja filmowa nie pozostaje w tyle, podsuwając odbiorcy co raz to nowe seriale czy filmy. Ile z nich pokazuje prawdę, a ile fikcje?

“Sekcja zwłok”. True crime historia z prosektorium” to opowieść patologa, który w swoim życiu przeprowadził blisko dziewięć tysięcy autopsji. Otwiera przed czytelnikami wrota prosektorium, omawia poszczególne przypadki, dzieląc się swoją wiedzą i niebywałym doświadczeniem. Co z tego wyszło?

Śmiało mogę stwierdzić, że wielkie nic, bo pozycja jest laurką i pewnego rodzaju samouwielbieniem autora. Vincent di Maio w poszczególne historie wplótł watki biograficzne, które nijak się mają do opowieści wprost ze stołu sekcyjnego. Rozumiem nakreślić ścieżkę kariery, ale nie czynić z niej głównej osi opowieści.

Historie, którymi się dzieli, nie zapadają w pamięć, ani też nie wywołują żadnych emocji. Są przypadkowe, bardzo podobne do siebie, co sprawia, że zlewają w jedną całość. Do tego autor nakreślone opowieści przeplata osobistymi wątkami, co skutecznie wybija z rytmu czytania. Z jednej strony smutna opowieść o śmierci dziecka, a z drugiej aspekty o szkole i rodzinie autora. Parę stron o sprawie, kolejne o nauce i powrót do znanego już schematu. Do tego ton autora, znawcy wszystkiego. Z każdego rozdziału wylewa się ton przechwałek i samouwielbienia. Ego wyniesione poza wszelką skalę.

Nie będę ukrywać, że zmęczyła mnie ta pozycja. Nie wywołała we mnie żadnych emocji. Po prostu była, a taka być nie powinna. Podczas lektury nie miałam poczucia napięcia, pewnego rodzaju fascynacji czy ciekawość, co tak naprawdę dzieje się za drzwiami prosektorium. Nie miałam poczucia zaciekawienia daną historią, po kilku, może kilkunastu stronach, gdzieś to zaintrygowanie opowieścią uleciało. Pozostawiając tylko wielkie, ale to wielkie nic. I tak też czuje się po przeczytaniu “Sekcja zwłok”. True crime historia z prosektorium”