Skandal recenzja

Zacznijmy od początku, jak można się domyślać, bardzo, ale to bardzo lubię twórczość Kasi. Od dawna śledzę jej karierę pisarską i muszę przyznać, że powieści, które wychodzą spod jej pióra idealnie wpisują na mój perfect wieczór relaksu. Wydanie powieści, już nie pod pseudonimem, a pod własnym imieniem i nazwiskiem to całkiem spore posuniecie, które na pewno wymagało odwagi. Jednak nie martwcie się, Kasia nie postanawia uśmiercić słynnej Haner, co to, to nie!

Skandal miał być inną historią i powiem szczerze, to czuć. Czy jest to coś złego? Niekoniecznie. Chociaż muszę przyznać, że na samym początku odłożyłam powieść i musiałam do niej zasiąść na poważnie. Tak tip-top. (Po chłopsku! Myślę sobie, Ty nie przeczytasz?!). Czym to było spowodowane? Przyzwyczajeniem, że skoro autorka, to otrzymamy: autorka = bombardowanie czytelnika, non stop, jak z karabinu maszynowego (Alert! Drama! Alert! Drama! – Nie to żeby coś, ja to właśnie uwielbiam). A tutaj tego nie było.

Akcja szła spokojnie, swobodnie, niemalże aksamitnie. W stylu autorki też dało się wyczuć dojrzałość, coś innego od tego, co do tej pory przeważało w jej powieściach. To coś nowego, nieco świeższego, zdecydowanie bardziej stonowanego. Myślę, że mogłoby to się spodobać czytelniczkom, którym nie podeszła Kasia, jako Haner.

Mamy główną bohaterkę. Julię Widawską, córkę bardzo bogatego człowieka. Co nasuwa się nam na myśl? Nadęta, mało inteligentna? Nie, zdecydowanie nie. Julia jest całkiem fajną, bardzo przyziemną dziewczyną. Nie ma rozmiaru zero, nie szczyci się fortuną ojca, nie uważa za boginię, u której stóp powinien padać każdy. Ma także swoje wady, jak i zalety. Żyje ona (Mogłabym, praktycznie, porównać Julię do Solange – siostry Beyonce. Tym, że tutaj według innych samą Bey okazała się siostra głównej bohaterki aka „Królowa lodu”.) W „cieniu” swojej siostry Igi, która jak cokolwiek robi, robi to idealnie i perfekcyjnie (A przynajmniej w jej mniemaniu).

Pojawia się też James (nie, nie James Bond, chociaż elegancki ubiór ich łączy) Windsor. Tak, Anglik. Los płata takiego figla, że to Julia musi współpracować z ów człowiekiem z krainy herbaty i bekonowych śniadań. Sama jego kreacja, jak by to ugryźć... Miał być nadętym gburem i taki był, jednak na łamach powieści powoli, powolutku (żółwim tempem, tak dla sprostowania) roztapiał ten lodowy mur (nie, nie autorstwa Igi), jaki czytelnik sobie postawił przed nim. No, bo jak tu polubić takiego, co najczęściej burczałby tylko pod nosem? (A znam takie przypadki, ciężkie bardzo! Ledwo szło się powstrzymać od morderstwa, z James’em miałam podobnie!) Ale! Uwaga, polubiłam go, nie na długo, ale to nie była czysta nienawiść. W zasadzie, ciekawi mnie ten Anglik, nie będę ukrywać.

Katarzyna Nowakowska stworzyła naprawdę bardzo dobrą powieść, rozwijającą się stopniowo na kartach książki. Akcja płynie powolutku, niczym mały strumyk gdzieś na łące. Czasem pojawiają się zakręty, które w ogólnym rozrachunku, wychodzą bardzo na plus całej powieści. Mamy szczyptę humoru i ciętych odzywek, które są charakterystyczne dla autorki, a jednak nie ma to wulgarnego wydźwięku. Mamy sceny zbliżeń, jednak są one wysmakowane, nie pojawiają się co chwilę. Jest przyjemnie. Jednak Kasia nie byłaby Kasią, gdyby nie zrzuciła na czytelnika bomby. I to na koniec powieści. (Pytam się, jak można tak zostawić czytelnika! Jak?)

Skandalem nie okazała się cała powieść, a to, co serwuje ona na koniec. Jest to obietnica tego, co nadejdzie i muszę przyznać, że już nie mogę się doczekać. Będę wypatrywać kolejnych tomów i mam nadzieję, że ten Skandal nie wywoła wielkiej lawiny! (Dobra, mam ogromną nadzieję, ale właśnie to uwielbiam!)

I wiecie, co? Fajna ta Nowakowska.