Magia krwi recenzja

Lubicie śliczne okładki? Ja uwielbiam i „Magia krwi” ma zdecydowanie jedną z nich.

Cain jest blood hunterką, a jej zadaniem jest ochrona ludzi przez wampirami i resztą monstrów. Dziewczyna jest idealnym przedstawicielem osób, dla których prawo jest najważniejsze. Totalnie przeciwne podejście ma Warden. Chłopak chce znaleźć i pozbyć się zabójcy jego ojca. Ta dwójka kiedyś była przyjaciółmi, a teraz nie potrafią na siebie patrzeć.

Czy uda im się dogadać i pokonać razem króla wampirów?

„Magia krwi” to teoretycznie drugi tom serii, jednak skupia się on na innych bohaterach. Czy podobał mi się równie mocno co poprzedni? Owszem. A dlaczego? Już śpieszę z wyjaśnieniem.

Co prawda obawiałam się trochę tego, że zmiana głównych postaci wpłynie negatywnie na moje postrzeganie tej części, jednak finalnie uważam, że była to przyjemna odskocznia. Poznajemy życie i problemy Wardena, którego znaliśmy już z „Magii amuletu”, a który jest zupełnie inny niż bym przypuszczała.

Jednak nie obawiajcie się, jeśli pokochaliście Roxy i Shawa, to autorki o nich nie zapomniały i oboje przewijają się na kartach tej historii. Dodatkowo tym razem książka została podzielona na dwie linie czasowe, czyli przeszłość i teraźniejszość. Dzięki temu możemy dobrze poznać genezę wzajemnej niechęci Cain i Wardena. Dla mnie było to niesamowicie ciekawe i pomogło mi dopełnić obraz opowieści.

Chociaż muszę przyznać, że tym razem główne natężenie akcji umiejscowione jest pod koniec książki. Mam wrażenie, że w pierwszym tomie była ona rozłożona bardziej równomiernie. Jednak mimo to finał był dla mnie niesamowicie ciekawy i wciągający. Z tego też powodu bawiłam się przy tej książce wyśmienicie, więc tym samym spełniła swoje zadanie i zagwarantowała mi rozrywkę.

Co mogę jeszcze powiedzieć? Chyba tylko to, że bardzo się cieszę, że ta książka trafiła w moje ręce i na moją półkę. Już nie mogę się doczekać, kiedy pojawi się trzeci tom z tego uniwersum bez względu na to, czyją historię będzie opowiadał. Co prawda liczę na kontynuacje przygód Roxy i Shawa, albo Cain i Wardena, ale kto wie, może autorki czymś jeszcze nas zaskoczą i znowu będę mogła powiedzieć „kurczaczki, to było dobre!”.