Czas tajemnic recenzja

......taka jest książka „Czas tajemnic”.

Trzymając tą książkę w dłoniach wiedziałam już, ze popełniłam błąd.. wielki błąd, który nigdy sobie nie wybaczę i pozostanie mi nauka na przyszłość.
Otóż dotarło do mnie, że jest to trzeci tom powieści !!!
To tak jakby zjeść najpierw cytrynę a popić później herbatą... no ale cóż.. żałuje tylko tego :))
Najpiękniejsza kraina, ogromnie działająca na wrażliwą wyobraźnię. Przepiękne opisy klimatu i rzeźby terenu sprawiły jakbym sama przemierzała je zamiast Marcela w poszukiwaniu pułapek. Oczyma wyobraźni widziałam te soczyste krajobrazy w sumie niezbyt może ważne dla Marcela, ale jakże pięknie przedstawione doborem słów. Powoli przemierzałam stronę za stronicą by nie przeoczyć ważnego elementu, by bardziej przybliżyć się do tego tajemniczego kawałka świata.
Przecież poznać tradycje i historię ludzi to tak jakby tam być, uczestniczyć w ważnych czynach i świętować z nimi małe zwycięstwa.
Ujmująca prostota bohaterów, ich zwykłe czynności i sielskość dogłębnie porusza jakąś strunę w sercu nakazując nam tęsknić do tego samego, co było a nie jest.. co utraciliśmy na rzecz cywilizacji i gigantycznego rozwoju. Zawiłości i meandry głębokiej miłości a wszystko to w oczach młodego chłopca ukazane w głębokiej nieświadomości. Urocze i całkiem niewinne interpretowanie faktów zupełnie odmiennie niż były w rzeczywistości. Wszystko to sprawia, że kochamy Marcela i jego naturalność, jego starania i domysły.
Tak sobie myślę, jak wielkie serce musi być w tym małym chłopcu, jak bystry wzrok każe mu szukać przygód, jakie pokłady nieskończonej energii dodają sił do pokonywania wzgórz, pracy i przyjemności.
W każdym razie mogę powiedzieć, że choć poczułam na początku nutę goryczy i rozczarowania z powodu nietradycyjnego startu :) to tak teraz kiedy zasmakowałam w Prowansji zamierzam naprawić ten błąd, ponieważ czuję niedosyt. To tak jakby ktoś przerwał łańcuch, ciągłość, gdzie brak jednego elementu wyklucza całkowite zadowolenie. Złapałam motyla za nóżki, teraz zamierzam złapać pozostałe dwa, aby sukcesywnie zaspokoić moją wyobraźnię pytająca wciąż.. co było najpierw..