Wrony recenzja

Powieść Dvorakovej to bardzo krótka historia jednej rodziny. Jednak takich familij jest wiele i niewykluczone, że spotykamy ich codziennie na swojej drodze. Niby porządni, niczym się niewyróżniający ludzie, a w domu stosują przemoc.

Poznajemy tę historię z perspektywy kilku osób. Głównym narratorem jest dwunastoletnia Basia, na której skupia się całe zło i frustracja rodziców, a szczególnie matki. Dziewczynka doświadcza, na co dzień, przemocy psychicznej. W oczach swojej rodzicielki jest winna wszystkim nieszczęściom, dużym i małym, a co więcej nie potrafi niczego zrobić porządnie. Kobieta, życie swojej córki, zmieniła w piekło, niszcząc przy okazji, jej poczucie wartości. Nie potrafi jej przytulić ani pochwalić. Dziewczyna może liczyć jedynie na odwieczną krytykę, niezadowolenie i poniżenie. Z drugiej strony, obserwuje zachowanie matki w stosunku do jej starszej siostry, która jest oczkiem w głowie, kochana, chwalona, uwielbiana i stawiana za przykład. Jakby tego było mało, to wciąga w swoją obsesję i krucjatę przeciwko Basi, swojego męża, który dla świętego spokoju, stosuje kary cielesne.

Pomimo iż nauczyciele i pedagog domyślają się, że w domu dziewczynki dochodzi do przemocy, to, zamiast ją wesprzeć, straszą konsekwencjami, jakie poniesie, jeśli oficjalnie potwierdzi tyranię ze strony rodziców. Chcąc mieć czyste sumienie i nie powiadamiając odpowiednich służb, przerzucają odpowiedzialność na dziecko.

Jedyną osobą, która chce jej szczerze pomóc jest nauczyciel plastyki oraz jego matka. Dają jej narzędzia do rozwijania talentu malarskiego, dowartościowując ją i chwaląc jej prace.

Książka napisana jest w prosty sposób. Nie ma w niej moralizowania, czy dawania mądrych rad. Autorka nie bawi się w psychoterapeutkę ani nie proponuje żadnego sensownego rozwiązania, jedynie zmusza do refleksji. Życie jest brutalne, nie żyjemy w idealnym świecie co sprawia, że nie da się wszystkich uratować, ale możemy przynajmniej się postarać.

" Wrony "to nie łatwa w odbiorze opowieść. Myślę, że taka właśnie miało być. Autorka chciała pokazać, że świat nie jest tylko piękny, bo żyją na nim ludzie, którzy potrafią zamienić w piekło życie tych, których powinni obdarzać miłością i opieką. Trudna lektura, zmuszająca do refleksji.