Opowieści o Białej Księżniczce recenzja

Doskonale wiem, że tematyka śmierci i tragedii przez wielu nie jest postrzegana pozytywnie (chodź oczywiście co kto lubi). Mimo to okładka tej książeczki rozkochuje w sobie serce czytelnika. Pokochałam ją i ja. I gdybym znowu ją zobaczyła, znowu bym się zakochała!

Legendy nie są moją mocną stroną i prawdę powiedziawszy nie spodziewałam co spotkam w owej książeczce. Opowiadania, które mamy w tym tomiku opowiadają głównie o łzach Białej Księżniczki. Wszystko dzieje się zimą – białą, srogą. Młody człowiek jest w podróży i w zimnej scenerii spotyka kobietę – piękną, młodą, smutną. I tutaj „kończy” się wprowadzenie – zabieg doskonały jak na moje oko.

Następnie poznajemy historię młodzieńca, któremu ukochana obiecała czekać, aż ten powróci do domu. Spotykamy dziewczynę, której najbliższym przyjaciel – wilk – którego źle osądziła, a później staje się jej przyjacielem, traci go. Możemy śledzić historię kiedy młodzieniec chcąc wrócić do domu ze złości morduje ukochanego pewnej bogini. Wszystko jest okraszone śliczną kreską. Tekstu chodź jest mało, jest dobrej wielkości i właśnie w takich miejscach jak powinny, co daje nam nastrój nostalgii. Piękne, mroczne, smutne. A jednak przy samym końcu mamy okazję dowiedzieć, dlatego opady płatków śniegu, są właśnie określane łzami Białej Księżniczki.