Spragnieni, by kochać recenzja

"Bo nie wystarczy kogoś kochać - trzeba mu jeszcze zaufać. I walczyć o to uczucie. Stworzyć coś nowego, coś, co będzie należeć tylko do nas. Dopiero wtedy miłość będzie miała znaczenie."
.
Eryka poznajemy już w poprzedniej książce autorki pt.: "Spragnieni by żyć". Jednak tam był tylko postacią drugoplanową, przyjacielem głównych bohaterów. Tym razem przedstawiona jest jego historia oraz Eweliny, dziewczyny bardzo skrzywdzonej przez życie. Może i jest to opowieść o rodzącej się młodzieńczej miłości, ale nie o to uczucie tutaj głównie chodzi, choć tworzy ono pewien kręgosłup dla pozostałych wydarzeń.
To historia przepełniona bólem, żalem wobec najbliższych. Autorka poruszyła tym razem ważny i częsty problem uzależnień. Co się dzieje kiedy rodzice widzą tylko krawędź kieliszka, a dzieci stają się niechcianym balastem? Tego właśnie doświadczyła Ewelina i jej starszy brat Piotr. Chłopak zawsze stawał w obronie młodszej siostry. Był jej opiekunem i w momencie, kiedy muszą żyć na własny rachunek dorosłe życie zaczyna go przerastać. Stacza się ciągnąć za sobą Ewelinę, która w obliczu miłości, nie potrafi odciąć się i zawalczyć o siebie. Złamana przez dotychczasowe życie nie potrafi otworzyć się na innych. Zamknięta, nieufna buduje mur by już nikt nie mógł jej zranić. Nie widzi jednak, że robi sobie tym dodatkową krzywdę. Ten przypadek idealnie obrazuje, jaką ludzie mają niesamowitą zdolność przewidywania tego co ktoś może pomyśleć czy zrobić. Generuje to mnóstwo niedomówień i sprzecznych działań. Najważniejsza jest szczera rozmowa. Jasne określenie swoich oczekiwań jak i obaw.
Eryk swoją determinacją i szczerym uczuciem stara się dotrzeć do serca dziewczyny. Bardzo mi imponowała jego dojrzała postawa. Wszystko robił stopniowo, z wyczuciem, bez nadmiernego nacisku. Czy udało mu się zbudować związek z Eweliną? Tego już musicie dowiedzieć się sami.
Historia opowiedziana jest z dwóch perspektyw Eryka i Eweliny. Każdy z nich ukazuje własny punk widzenia. Uzewnętrznia swoje odczucia, obawy i przemyślenia.
Jeśli chodzi o stronę stylistyczną to zarówno ta, jak i poprzednia książka są do siebie bardzo podobne. Czyta się je lekko choć nie bez emocji. Śmiem twierdzić, że tym razem jest ich nawet jeszcze więcej.
Jeśli lubicie powieści obyczajowe to zdecydowanie polecam tę książkę!