Stojąc pod tęczą recenzja

Patrycja, Magdalena, Aneta i Jagoda to cztery główne bohaterki książki. Kobiety różni wiele, ale z pewnością łączy jedno – razem pracują w szczecińskiej agencji nieruchomości. Wspólna praca zbliża kobiety do siebie, a tragiczne wydarzenia w życiu jednej z nich sprawiają, że ich znajomość powoli przeradza się w przyjaźń.

Patrycja jest sama, nigdy nie miała chłopaka i nie potrafi zaufać mężczyznom. Kobieta w dzieciństwie miała ojca perfekcjonistę, który ją bił i był bardzo surowy. Współlokatorem kobiety i najlepszym przyjacielem jest ogromny pies – dog niemiecki, bez którego Patrycja nie wyobraża sobie życia. Kobieta pracuje też dodatkowo w fundacji pośredniczącej w adopcji zwierząt. Bardzo lubi tą pracę i pomaganie zwierzętom.

Magdalena od dzieciństwa była „księżniczką”, ale z biegiem lat coraz mniej jej się to podoba. Kobieta chce w końcu skończyć z byciem „córeczką tatusia”. Nadopiekuńczy ojciec chce wybierać córce nawet chłopaków i nie pozwala jej spotykać się ze zwykłymi ludźmi. Dzięki audycji radiowej kobieta poznaje Jeremiego i odkrywa nowe zainteresowania.
Aneta to mama trójki synów i żona Karola. Mąż kobiety oczekuje, by w domu wszystko było idealnie i nie bawi się z dziećmi. Aneta jest zmęczona obowiązkami domowymi i opieką nad trójką dzieci. Kobieta ucieka w pracę i chce być niezależna.
Jagoda to żona Artura – malarza, który nie odnosi większych sukcesów artystycznych. Kobieta jakiś czas temu wdała się w romans z przystojnym Francuzem, co odkrył jej mąż. Artur odchodzi, a w niedługim czasie kobieta podczas rutynowych badań dowiaduje się, że jest ciężko chora. Przystojny kochanek zostawia Jagodę, która nie radzi sobie z kolejnymi złymi wiadomościami.

Dopiero śmiertelna choroba jednej z nich sprawia, że przyjaciółki zaczynają inaczej patrzeć na wiele spraw i zaczynają zdawać sobie sprawę, że nigdy nie wiadomo ile czasu komu zostało. Każda z kobiet zaczyna od drobnych zmian w swoim życiu, ale to dzięki nim powoli poprawia się ich sytuacja. Kolejne tragiczne wieści ze szpitala sprawiają, że kobiety jeszcze bardziej się do siebie zbliżają i mogą na siebie liczyć.

Czy Patrycja znajdzie w końcu kogoś, na kogo zasługuje i podejmie próbę naprawienia stosunków z ojcem? Czy Magdalena usamodzielni się i wyrwie od nadopiekuńczego ojca? Co w życiu Anety zmieni pojawienie się starego znajomego i czy kobieta ma szanse na zmienienie zachowań męża po tylu latach? Czy Jagoda wyrwie się ze szponów choroby i znowu zobaczy w Arturze tego mężczyznę, którego tak bardzo kochała?

Autorka w swojej książce pokazuje siłę prawdziwiej przyjaźni. Dorota Schrammek porusza bardzo trudny temat – nieuleczalnej choroby i śmierci, ale pokazuje też, że tragiczne wieści u jednych często zmieniają coś na lepsze w życiu drugich. Piękna, poruszająca i smutna książka z wesołymi momentami. Czytelnikiem w czasie podróży przez ten książkowy świat targają różne emocje, a losy bohaterów pokazują, że zawsze warto mieć przy sobie bliskie osoby i nie powinno odkładać się niczego na później . Jak w większości książek tej autorki pojawia się tu także Pobierowo – niewielka nadmorska miejscowość, w której nigdy nie byłam a mam do niej sentyment. Bardzo polecam tą obyczajową książkę, która porusza trudne tematy, ale jest zdecydowanie warta przeczytania.