Stojąc pod tęczą

To nie powieść tylko trochę dłuższy felieton.Autorka przeleciała przez problemy bohaterów z szybkością światła.Okrutnie mnie irytuje taki styl.
Miałam już pecha trafić na polską autorkę z równie denerwującą manierą.
Gotowanie zupy,umieranie,deszcz i miłosne uniesienia - wszystko szybko,bez upiększeń ,beznamiętnie i pospolicie.
Niekoniecznie musi być ckliwo i rozwlekle ale jeśli już się ktoś decyduje na pisanie o umieraniu albo o innych dramatycznych wydarzeniach to powinien posiadać choćby odrobinę empatii i potraktować temat z większą uwagą.
Przykro mi,że w mojej ulubionej serii trafiła się tak rozczarowująca pozycja.

Co jest charakterystyczne dla tej książki? Skrótowość i schematyczność. Co konsekwentnie prowadzi do minimalnych opisów poszczególnych zdarzeń w życiu bohaterów, a właściwie skakania pomiędzy tym co dzieje się u 4 kobiet w ich prywatnym życiu. Najpierw bohaterki są przedstawione wstępnie, co daje wyobrażenie o nich, a zaraz zaczyna się coś zmieniać, jedno zdarzenie pociąga kolejne i one jakoś szybko zaczynają ulegać wewnętrznym przeobrażeniom. Wszystko to zapewne przyspiesza z uwagi na ograniczoną formę i żeby łatwo było zrozumieć postępowanie kobiet autorka posługuje się schematami.
Jak ma być wiarygodny np mąż, który od początku wyzbyty uczuć, podchodzi do życia, małżeństwa, rodzicielstwa w sposób wysoce zorganizowany i wykalkulowany, a nagle zmienia mu się wszystko o 180stopni? W jednej chwili, gdy po raz tysięczny jego mamusia negatywnie wyraża się o jego żonie. Wysłuchiwał tego latami i wszystko było w porządku, sam robił przytyki żonie, a tu nagle zachowuje się jak ktoś po lobotomii i nie tylko wyprasza matkę w Wigilię z domu, ale staje się czuły dla żony. A teraz wyobraźmy sobie każdego z bohaterów, że przechodzi taką przemianę. A 3-letnia niepełnosprawna Kasia? Dobrze,że jest napisane ile ma lat, bo nigdy po jej sposobie mówienia nie domyśliłabym się. I nie wiem czy trzeba mieć aż tak duże doświadczenie z dziećmi, żeby wiedzieć, iż tak nie konstruują wypowiedzi dzieci w tym wieku. Do tego trudno pochylić się nad umierająca bohaterką, bo zwyczajnie ten motyw jest z...

Po powieść Doroty Schrammek "Stojąc pod tęczą" sięgnęłam pod wpływem impulsu, nawet specjalnie nie interesując się notą wydawcy. Trafiłam na przepiękną, pełną emocji, ciepła i wzruszeń historię, która może przytrafić się każdemu i każdej z nas.

Poznajemy historie czterech kobiet - koleżanek z pracy, które w gruncie rzeczy można byłoby nazwać przyjaciółkami. Co prawda raczej nie spotykają się ze sobą po pracy, ale za to godziny spędzane codziennie w biurze zbliżają je do siebie. Każdej z tych bohaterek życie napisało zupełnie inną historię...

Magdalena to ukochana córeczka tatusia, który dosłownie zwariował na jej punkcie i od urodzenia traktuje ją jak księżniczkę nadskakując i dbając o to, by dziewczynie niczego nie zabrakło. Nawet przyszły mąż nie może być zwykłym mężczyzną, ale księciem z bajki najlepiej z arystokratycznym pochodzeniem.

Agata jest żoną Karola i matką trzech chłopców, ale najbardziej chyba pomocą domową i gosposią. Bo przecież przed pójściem do pracy trzeba wszystko przygotować, a potem odwieźć dzieci do szkoły i przedszkola, tak aby pozostającemu w domu mężowi nic nie zakłóciło spokoju. Po pracy trzeba zrobić zakupy, przywieźć dzieci, zorganizować obiad, wstawić pranie i już myśleć o tym, jak zorganizować kolejny dzień.

Patrycja to typowa singielka z wyboru. Jej dzieciństwo w stresie i ciągłym strachu przed apodyktycznym ojcem spowodowało, że kobieta boi się mężczyzn i trzyma ich na dystans. Za to uwielbia zwierzęta, a n...