Osiem cztery recenzja

"Osiem cztery" to debiut Mirosława Nahacza, powieść, którą napisał przed maturą mając osiemnaście lat i położył na stole Andrzeja Stasiuka, jednego z założycieli Wydawnictwa Czarne. Ten tą niewielką powieścią się zachwycił i bardzo szybko książka została wydana.
Mirosław Nahacz zmarł 21 lipca 2007 roku w Warszawie. Popełnił samobójstwo w wieku 23 lat, cztery lata po ukazaniu się tej książki.

Macie tak z książkami, że je lubicie i nie lubicie zarazem?
Ja czasem tak mam i to właśnie jest taki przypadek.

Gdy przeczytałam pierwszą z trzech powieści, którą 24 marca 2021 roku Wydawnictwo Czarne wznowiło w jednym zbiorze jako hołd dla przedwcześnie zmarłego pisarza, to moje pierwsze wrażenie zarówno to w trakcie czytania, jak i na koniec było, ALE O CO CHODZI? Co w tym takiego wyjątkowego?

Ot, zebrała się zgraja gówniarzy, Olgiert, Andrew, Tępy i inni, ruszają sobie chłopaki na na hale w poszukiwaniu grzybków (nie mylić z grzybami) i nawet kilka udaje im się znaleźć. Przy okazji piją, bynajmniej nie wodę, palą, ale nie tylko papierosy i zaliczają zgon, całkowity lub częściowy i se kurde wchodzą, wchodzą i wchodzą... żeby pooglądać... wschód słońca...
A w trakcie tego chlania i jarania toczy się gadka szmatka między wódką a grzybkiem, jak to nazywamy, wynurzenia egzystencjonalne, które potrafią zmęczyć czytelnika, jak rozmowa z autentycznym pijanym.

I to, co z tego bełkotu przedzierało się do mnie przez jakiś czas od momentu jej przeczytania w końcu się przedarło uświadamiając mi, że w tej książce nic nie jest na siłę, że dzięki temu, jak została napisana stała się na wskroś prawdziwa.
Dotarł do mnie obraz młodych ludzi, którzy z jednej strony wydają się znudzeni, jakby nie mieli nic lepszego do roboty, ale tak naprawdę to są pełni obaw. Czuć strach przed dorosłością i tym, że życie jakie na nich czeka nie będzie niczym więcej jak wytyczoną ścieżką z punktu A do punktu B i z powrotem i tak w kółko.

Zaznaczyć też trzeba, że pierwszoosobowy narrator posługuje się nad wyraz plastycznym i potocznym językiem nie szczędząc dosadności.

Bardzo wyrazisty obraz pokolenia '84.