Samosiejki recenzja

Jak to jest stracić wzrok, otwierając oczy widzieć rozmazane plamy i poczuć lęk przestrzeni gubiąc się w swojej małej i ciasnej rzeczywistości. Czuć czyjąś niechcianą obecność, dotykiem rozpoznawać kształty, lub nie i odkrywać w nich coś nowego. Stawiać słowa na oślep na kartkach, które nie wiadomo czy są jeszcze czyste, czy już zdążyło się je zapisać.

Jak to jest zakopać się w śniegu bez drogi wyjścia. Zostać otulonym zimnem, przenikającym mrozem i świadomością, że nastała zima, która tak po prostu się nie kończy.

Jak to jest z samotności stracić poczucie czasu i odkryć inne życie w rytmie jakże innym od człowieczego.

Jak to jest poczuć zawrót głowy od świeżego powietrza, odkryć w ogrodzie nieznane rośliny, chodzić boso po mokrej trawie, patrzeć na słoik z owadem i słyszeć jego stąpanie po szkle, albo patrzeć na czarne niebo pełne świetlistych rozprysków. Poczuć w dłoni ciepło nowego życia.

Jak to jest, gdy przychodzi czwartek, z nosa zaczyna wyrastać pnącze. To fasola, która w sobotę sięga już połowy czoła, a w niedzielę domaga się dodatkowej porcji wody, dlatego wkładasz nogi do miski z wodą, a już w środę biegasz z głową uniesioną do góry by łapać w usta deszcz.

Jak to jest gdy morze zakwita, pieni się żółcią, pachnie słodkawym błotem, plażę zalega zgnilizna i szlam, a piasek robi się coraz ciemniejszy i wilgotniejszy, czasem też ostry raniąc skórę, a smród zakwitu rozpełza się w ląd.

Jak to jest otworzyć oczy i zobaczyć, że twoja przestrzeń to tony niepotrzebnych śmieci zalegające, plastikowe zęby szczerzące się w szyderczym uśmiechu, piętrzące się stosy, pozornie potrzebne, pozornie piękne.

Jak to jest nie jeść zielonego i kochać wiśnie.

Jak odbyć samotny lot w kosmos, poczuć stan nieważkości, zobaczyć wiszącą pod nogami Ziemię tkwiąc w wielkiej kwitnącej rafie.

Anomialie rządzą światem, nie człowiek. Może mamy jakiś wpływ na naturę, ale na pewno nie zdobędziemy nad nią kontroli, bo ta wymyka się wszelkim regułom, zmienia zasady gry, nie da się ujarzmić, zniewolić, dopasować do człowieczego widzi mi się. To my będziemy musieli się poddać jej woli.

W ubiegłym roku w ramach akcji #czytajpl miałam okazję na jedno z najlepszych czytelniczych spotkań, a do grona Autorek, które oczarowały mnie i językiem i opowieścią dołączyła Dominika Słowik za sprawą "Zimowli". Na moim regale już czeka "Atlas: Doppelganger", a tymczasem z przyjemnością zanurzyłam się w zbiorze opowiadań by między humorem językowym i sytuacyjnym zrozumieć nieuniknione.