Studium przypadku

Nie była to historia tak ekscytująca i porywająca jak początkowo mogłoby się wydawać. Podobał mi się powolny upadek bohaterki, ta iluzoryczność i zacieranie prawd sprawiły, że nie porzuciłam książki w trakcie.
Dużo tu zagadnień współczesnej psychiatrii, dużo różnych struktur narracyjnych i subtelne tempo akcji. Prawdziwą przeprawą okazały się dla mnie fragmenty biografii terapeuty Braithwaita, były zbyt suche, nudne i działały usypiająco.
Finalnie powieść oceniam na dobrą, przysłowiowego stolika nie wywróciła, głównym winowajcą okazały się właśnie te biograficzne rozdziały.
Dużo ciekawsze były dla mnie "Mapy naszych spektakularnych ciał", czy rewelacyjna "Kolonia", które znalazły się na tej samej liście nominacji do Brookera.