Taras z widokiem na przyszłość recenzja

Miałam już możliwość przeczytać książkę, gdzie było opowiadanie Darii. Od razu wiedzieliśmy, że jak tylko wyjdą kolejne jej książki to będziemy musieli je przeczytać. Bardzo się cieszyliśmy, gdy dostaliśmy możliwość zrecenzowania „Tarasu z widokiem na przyszłość”.

Maria zaczyna pałać nienawiścią do świąt Bożego Narodzenia, gdy w ten dzień traci ukochaną babcię, a po roku rodziców. Przy swoim boku ma najlepszego przyjaciela Huberta, z którym łączy ją silna więź. Na jaw wychodzą pewne fakty, które uświadamiają Marię, że może mieć jeszcze jakąś rodzinę. Wisiorek od koleżanki i Hubert u boku pomogą jej przetrwać ten czas, ale czy Mari zmieni ostatecznie swoje nastawienie do tego dnia?

Książka jest rewelacyjnie wydana. Począwszy od przepięknej okładki, poprzez cudowne rozpoczynanie rozdziałów i obrazki w środku. Pierwszy raz widzę tak świetnie przedstawioną historię bohaterów. Musze przyznać, że jest to najlepiej wydana książka jaką kiedykolwiek w życiu widziałam.

Bardzo spodobała mi się postać Huberta i Doriana. Byli tak różni, że aż przyjemnie się o nich czytało. Jeden szczęśliwy, pozytywny, troszkę zwariowany, a drugi za to poważny, władca świata. Obydwoje zdobyli moją sympatię, ale gdybym miała, któregoś wybrać to miałabym duży problem, ponieważ każdy miał w sobie to coś.

Miałam malutki problem z Mari. Nieraz nie rozumiałam jej zachowania. Wydawała mi się czasami za dziecinna i przez zamykanie się w przeszłości nie widziała co może jej zaoferować teraźniejszość, a nawet przyszłość. W ogólnym rozrachunku to jedna z bohaterek, która zostanie w mojej pamięci na dłuższy czas.

Postacie drugoplanowe zdobyły moje serce. Może nie wszystkie, ale na pewno większość. Dużo się uśmiechałam i śmiałam przez historię o Mari, Hubercie i Dorianie. Ich przekomarzania, pomysły nieraz były wprost genialne. Nie wiem jak autorko wpadłaś na takie cudowne przekomarzanki, ale uwielbiam Cię za nie.

Książka w stu procentach oddaje klimat świąteczny. Czuje się tą magię świąt, która wciąga nas w swój świat.

Autorka ma przyjemne, lekkie pismo, a przez książkę się biegnie. Człowiek nie odpuszcza dopóki nie skończy na ostatniej stronie. Cieszę się, że będzie kolejna część o Dorianie, bo jestem jej bardzo ciekawa.