Recenzja książki Tippi i ja

Sarah Crossman "Tippi i ja",

Już dawno chciałam sięgnąć po tę książkę. Zainspirowana opiniami innych osób czułam, że również ja mogę zachwycić się historią Tippi i jej syjamskiej siostry bliźniaczki Grace. Równie mocno ciekawa byłam narracji, bowiem" Tippi i ja" napisana jest wierszem białym.

Zwykła rodzina - ojciec, matka, babcia i trzy siostry, borykająca się z problemami jak wiele innych, finansowymi, zawodowymi, z kryzysami, które dopadają każdego, a z którymi wcale nie jest tak łatwo sobie poradzić. Niezwykła jednak, ponieważ od szesnastu lat jej częścią są syjamskie bliźniaczki, Tippi i Grace, których każdy kolejny dzień życia dla rodziny i opiekujących się dziewczynami lekarzy jest jak cud. To wokół nich, wokół ich zdrowia fizyczngo i psychicznego od wielu lat kręci się rodzinne życie, rozpostarty jest również domowy parasol do czasu aż pewnego dnia Tippi i Grace, które praktycznie całą edukację spędziły w domu, muszą pójść do liceum. Uważane za inne, chociaż chciałyby nie wyróżniać się niczym. Samotne, mają jednak siebie. Bliźniaczki, a jednak różniące się charakterami.

Jak poradzą sobie z ciekawskimi spojrzeniami? Czy wzbudzą współczucie? Zostaną odrzucone przez środowisko zdrowych nastolatków? Czy możliwe będzie nawiązanie przyjaźni?

"Tippi i ja", przepełniona emocjami, rozerwała moje serce na milion drobnych części. Urzekła swoją prostotą, przypomniała świat nastoletnich marzeń. Pokazała również różne oblicza otaczającego nas świata i to że nie wszyscy ludzie są źli. Doceniam książki, nawet jeśli wywołują smutek, dają też nadzieję, takie których historia nie kończy się wraz z przewróceniem ostatniej strony, ale wybrzmiewa potem długo w czytelniku nie dając o sobie zapomnieć.

Prosty język książki, minimalizm słów budzi maksimum emocji. "(...) potrafiłabym wymienić sto rzeczy gorszych niż życie z Tippi, niż życie w tym ciele i bycie tym, kim zawsze byłam. Mogę wymienić tysiąc gorszych rzeczy. Milion. Gdyby ktoś pytał." Pisane wierszem, pamiętnikowe, rozdziały są wręcz ascetyczne w treść, niosą jednak ze sobą niezwykły ładunek emocjonalny. Niezwykła, pełna empatii, opowieść o zwyczajnych-niezwykłych nastolatkach.