Autor: @Chassefierre ·2 minuty

2022-12-12

1 komentarz

25 Polubień

Murmuracja to piękne i fascynujące zjawisko – kto choć raz miał okazję je zobaczyć, nigdy nie zapomni tego widoku, kiedy na tle ciemniejącego nieba pojawiają się chmary ptaków. Lecą gęstą chmurą, rozdzielają się, wznoszą, opadają, przyjmują kształt płaski, kulisty, podobny do fali... I przy tym wszystkim nie wpadają na siebie! Jak podniebna ławica szpaków!

W książce Giorgio Parisiego szpaków jest rozczarowująco niewiele. Samej murmuracji też. Czy to oznacza, że książka jest zła? Bynajmniej!

Parisi jest fizykiem, a fizycy to bardzo specyficzni ludzie, którzy dostrzegają różne zależności tam, gdzie zwykły człowiek ich nie widzi. Ba! Gdzie zwykły człowiek nawet nie wie, że jakieś zależności są.

Przy tym jednak, fizycy, jeśli tylko da im się chwilę wolnego czasu, poświęci im się trochę uwagi i wykaże zainteresowanie ich dziedziną nauki, zazwyczaj potrafią opowiadać o fizyce długo i pięknie, w taki sposób, że człowiek czuje się zainteresowany, porwany i zainspirowany. Nawet, jeśli do końca nie wie, o co w tym wszystkim chodzi.

(Bo czasami nie trzeba wiedzieć, żeby doceniać piękno.)

Parisi właśnie w ten sposób o fizyce opowiada – z miłością i fascynacją, z uczuciem, jakim mężczyzna obdarza wieloletnią kochankę.

Przy tym jednak ,,Taniec szpaków'' nie będzie książką dla każdego – spójrzmy prawdzie w oczy: w pełni doceni ją tylko inny fizyk. Fizyk-amator zrozumie z niej więcej, niż ktoś, kto (tak jak ja) pamięta tylko coś z fizyki ze szkoły, i ma jeszcze trochę wiadomości z różnych książek i artykułów naukowych, ale fizykiem nie jest i prawdopodobnie nigdy nie będzie.

Z kolei ktoś, kto fizyki nigdy nie lubił, nie rozumiał i nie próbował z różnych powodów jej zrozumieć nie będzie zadowolony po zakończeniu lektury ,,Tańca szpaków''. Próg wejścia, a więc ilość czytelniczej wiedzy wymaganej do pełnego zrozumienia treści, nie jest może wybitnie wysoki, ale zdecydowanie zauważalny i może być męczący.

Szczególnie, kiedy Parisi zaczyna pisać o rzeczach skomplikowanych, ale dla niego oczywistych.

,,Taniec szpaków'' jest tak naprawdę listem miłosnym fizyka do świata – to opowieść o nauce, o odkrywaniu pewnych zależności, o radości, która z takich odkryć płynie i o pasji, która je napędza. I jako taka książka jest książką bardzo dobrą.

Tylko ponownie – nie dla każdego. A czy dla Was? To musicie rozsądzić już sami.

*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Moja ocena:

Data przeczytania: 2022-12-08

× 25 Polub, jeżeli recenzja Ci się spodobała!

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

Taniec szpaków. Cuda systemów złożonych

Giorgio Parisi

7.5/10

Ta książka to podróż do genialnego umysłu fizyka, który szukał reguł złożonych systemów, bo te proste zawsze wydawały mu się trochę zbyt nudne… Niezwykle klarownie i precyzyjnie przeprowadzony wyw...

Komentarze

@Carmel-by-the-Sea · ponad rok temu

Przeczytałem książkę. Zgadzam się z końcówką Twojej recenzji.
Nie zgadzam się jednak z poziomem 'progu wejścia'.
W każdym tekście (dowolnym zbiorze zdań) jest pewne niewypowiedziane założenie intelektualne od odbiorcy.
Parisi nie mógł, według mnie, prościej, a do tego nie musiał - bo istota tkwi w zawartym metajęzyku separwolnym od detali fizycznych.

Taniec szpaków. Cuda systemów złożonych

Giorgio Parisi

7.5/10

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

Zobacz inne recenzje

Inspiracje w nauce

W jakimś sensie każdy realizuje siebie w ‘cyklach życiowych’, które w przypadku wybitnych fizyków sprowadzają się często do charakterystycznych przemian optymalizacji aktualnego sposobu wykorzystania...

@Carmel-by-the-Sea

Noblista zaprasza do tańca

Taniec szpaków. Cuda systemów złożonych to jedna z tych książek, do których można wracać wielokrotnie. Z tych, które nie wystarczy wypożyczyć z biblioteki czy pożyczyć od znajomego, a warto mieć na p...

@luizko

Pozostałe recenzje @Chassefierre

,,Na początku stworzono wszechświat.

Zezłościło to mnóstwo ludzi i zostało powszechnie uznane za błąd.'' ,,Restauracja na końcu wszechświata'' nie podobała mi się tak bardzo, jak ,,Autostopem przez galakty...

Recenzja książki Restauracja na końcu wszechświata

Chrobot

Kornik. Chrząszcz z rodziny ryjkowcowatych. Szkodnik wtórny, bo zasiedla zazwyczaj drzewa już chore i osłabione. Kornik. Albo jeden z aniołów, które widuje babka? ...

Recenzja książki Kornik