Rękopis z ogrodu recenzja

Myślę, że każdy z nas już dobrze wie, pisanie opowiadań do łatwych nie należy. To prawda, trudno odnaleźć się w tak krótkiej formie i zawrzeć wszystko, czego byśmy oczekiwali. Lubię sięgać po opowiadania, ponieważ taka forma potrafi być bardzo celna. Nie raz może nas czymś zaintrygować, czy zachęcić do penetrowania danego tematu. Tak jak to bywa czasem z klasykami, jak na przykład opowiadania Brunona Schulza, Elizy Orzeszkowej, które bardzo lubię. Aż do takich, jak pierwsze tomy WiedźminaAndrzeja Sapkowskiego, współczesne opowiadania o Scherlocku Holmsie, które niekiedy są lekko satyryczne. A nawet do Johna Greena W śnieżną noc, które zostały napisane we współpracy z innymi autorami. Każde z nich zawierają coś, co intryguje, bawi, a nie raz uczy lub przechowuje dzieje danej epoki lub przez ezopowy język przekazuje wiele cennych uwag. Każdy z pisarzy, tak mi się zdaje kiedyś tej formy spróbował, jedni świetnie się w niej odnajdują i potrafią rozkochać. Inni nie potrafią nas przekonać i tak mam z tym zbiorem: nie rozkochał mnie w opowiadaniach. Nie za bardzo zaintrygował swoim motywem przewodnim, autor wykorzystuje motyw ogrodu, który ma ilustrować hmm... ja bym powiedziała, że ludzkie życie, ale... Może autorowi chodziło o wnętrze człowieka. (?) I don't know.

Wydaje się, że autor wykorzystał motyw ogrodu, tak jak się mówi o ludzkim życiu, że jest niezapisaną księgą...
To, co jest istotne, to pokazanie przez autora, że tylko od nas zależy, jak ów ogród będzie wyglądał. Hmm... brzmi trochę jak filozoficzna koncepcja egzystencjalizmu, która klarowała się w XX wieku. W wersji teistycznej i ateistycznej, według której człowiek posiada wolność. W takim znaczeniu, że to główna oznaka człowieczeństwa, jak również (zależy od wersji i filozofa) szeroko pojęta niezależność.

No fajne, brzmi bardzo mądrze, ale mnie autor nie przekonał... buuuu...
Na przeszło 400 stronach znajdziemy 4 historie, o życiu, czyli o miłości, naturze, śmierci. Aspekty człowieczeństwa, ale forma nie ta.
To, co mi się spodobało, to ostanie opowiadanie:Sklep z drobiazgami, krótkie, lekkie, filigranowe i urocze. I gdyby autor zastosował taką formę w pozostałych, toby mnie miał, jak rybkę na wędce

 no, ale niestety, wysmykam się.
Jak chcecie się przekonać to spróbujcie, nie polecam, nie odradzam. Mieszane mam uczucia, więc sama nie wiem.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Klubowi Recenzenta NaKanapie.pl