wistość tych rzeczy jest nie świata tego. Stanisława Ignacego Witkiewicza wiersze i rysunki. recenzja

Dla mnie ten album jest najlepszym lekarstwem na chandrę i ponury deszcz za oknami. Większość tych prześmiewczych utworów jak i rysunków pochodzi z prywatnych kolekcji, a więc są rzadko publikowane. Najlepiej ten album opisuje fragment manifestu „Piurblagistów”; „ Niech żyje czysta, rozkoszna, świadoma swej potęgi, swobodna, bezwstydna BLAGA! O BLAGO, Czysta Blago – któż cię przelicytuje?!!!” Mało który artysta miał taki stosunek do samego siebie, aby stworzyć cykl prześmiewczych zdjęć samego siebie, a każde opatrzone jest „złotą myślą”. Moja ulubiona:
„Pusz się draniu, pusz się, pusz-
Potem hycniesz w grób i kusz”

Do tego dołączają rysunki, przedziwnych stworów, jakby rysowane od niechcenia. Jednak każdy z nich jest przemyślaną kompozycją, często opatrzone opisami samego autora. Nie tylko data powstania rysunku, ale lista używek pod wpływem których je rysował. Część z nich jest dedykowana konkretnym osobom .




Tak jak w rysunkach bawi się formą i w poezji. O poezji pisze: „Poezja nie jest wyrażaniem myśli w rymach, tylko tworzeniem syntezy obrazów, dźwięków i znaczeń słów w pewnej formie. A jeśli forma jest wstrętna, to nawet najlepszą myśl obrzydzić może.” Te utwory są ilustracją jego teorii czystej formy w poezji, pełne humoru, przekornej dezynwoltury językowej, kpiące wprost i nie wprost, przeskakujące z konwencji na konwencję. Trudno się nie uśmiechnąć czytając choćby tytuł wiersza „Krytyka stosunków klozetowych na Antałówce w „wolnym” wierszu wyrażona.” Jedną z moich ulubionych rymowanek jest „Rozhulantyna”

Chociaż autor pisał:

Tym razem nie zgadzam się z autorem, ja za każdym razem bawię się wyśmienicie.