W objęciach niewoli recenzja

Są takie książki, o których nie da się powiedzieć, że wzruszają i wywołują wachlarz emocji. I właściwie ciągle brakuje słów, by móc odpowiednio je określić. Najprościej więc będzie, napisać, że są one niesamowicie potrzebne, bo nie tylko nie pozwalają nam zapomnieć o największym piekle jaki człowiek zgotował człowiekowi w czasie wojny, ale też pokazują, jak wielu próbowało walczyć o tych, których kochali, nawet ryzykując własne życie. Drugi tom trylogii gdańskiej autorstwa Anety Krasińskiej „W objęciach niewoli” właśnie o takiej walce o drugiego człowieka opowiada.

Nela Witt w dniu wybuchu wojny jest nawet szczęśliwa, bo udaje jej się uniknąć ślubu ze znienawidzonym narzeczonym. Decyduje się odnaleźć Iwo i wraz z nim uciec z ogarniętego pożogą wojenną Gdańska. Kiedy dwoje zakochanych ludzi się spotyka, wierzą, że los im sprzyja i będą mogli już być razem. Niestety zostają złapani w czasie ucieczki z miasta. Nela zostaje odesłana do domu, a Iwo trafia do obozu. Dziewczyna robi wszystko, by dowiedzieć się co się dzieje z ukochanym i czy jest bezpieczny, jednakże narzeczony Wilhelm ostrzega ją przed nadmiernym zainteresowaniem Polakiem, strasząc ogromnymi konsekwencjami dla jej rodziny. Rozdarta pomiędzy miłością do Iwo, a powinnością wobec rodziny i strachem przed tym, co może spotkać jej bliskich, dziewczyna nie traci nadziei na uwolnienie ukochanego. Tymczasem Iwo przeżywa prawdziwe piekło, ale nawet w obozie udaje mu się znaleźć przyjaciół i wspólnie próbują po prostu przetrwać. Czy Nela odnajdzie Iwo? I czy mężczyzna przeżyje?

Ktoś mógłby powiedzieć, że „W objęciach niewoli” to kolejna opowieść o życiu w obozie, a takowych było już wiele. Może to i racja, jednakże każda z tych opowieści to inna historia, która pokazuje, że w nawet w świecie ogarniętym szaleństwem i nienawiścią, było i jest miejsce na miłość, dobro i na nadzieję. Autorka jednak nie serwuje nam cukierkowej opowieści o miłości, rozgrywającej się na tle wojny. To opowieść o dojrzewaniu, odkrywaniu potrzeby czynienia dobra w czasie królującego zła i o potrzebie ratowania człowieka, niezależnie od jego narodowości, czy wyznania. Opowieść smutna, przygnębiająca, obnażająca okrutną wojenną prawdę, ale jakże potrzebna, bo pomimo wszystko dająca jakąś iskierkę nadziei. I z tą odrobiną nadziei, że bohaterom jakoś się uda przetrwać, zabieram się za lekturę tomu trzeciego.