Kraina umarłych recenzja

Wydawało mi się, że już nic mnie nie zaskoczy, jednak po przeczytaniu „Krainy umarłych” zaczęłam się zastanawiać, dokąd zmierzamy, skoro ludzie szukają podniet i sensu życia w zezwierzęceniu się. Czy nie ma już żadnych granic? Po autorze, spod którego pióra wyszło piętnaście powieści, nie spodziewałam się, takiego scenariusza okropieństw. Nie czytałam pozostałych, ale ta chyba nie jest najlepszą książką autora. Miałam cały czas wrażenie, że przesadnie i z nieuzasadnioną przyjemnością przedstawia perwersje, które odwracają uwagę od bardzo prostej intrygi kryminalnej, gdzie złamany życiem policjant goni chorego psychicznie mordercę. Świat, w którym balansuje autor, jest brudny, zimny, pełen brutalnego seksu oraz wymyślnych tortur i mnóstwa trupów. Świat, który nie każdemu się spodoba. Perwersja, która nie zostawia miejsca wyobraźni, wolę chyba nie wiedzieć, co dzieje się w głowie autora.

Akcja powieści została umieszczona w Paryżu, ale to, co się w nim dzieje z miastem miłości ma niewiele wspólnego. Paryż w jego powieści to siedlisko zła i zepsucia. Fabuła jest mroczna, pokręcona, wręcz makabryczna pełna zwyrodnień i zboczonych morderców. Jean-Christophe Grangé zafundował swoim czytelnikom podróż po ciemnych zakamarkach ludzkiej duszy, gdzie króluje zło i wynaturzenia.

Bohater z pogranicza, który porusza się pomiędzy dobrem a złem, legalnością a nielegalnością. Skomplikowana młodość, małżeństwo, życie wewnętrzne i skomplikowana praca. Przemoc głęboko zakorzeniona w jego wnętrzu, w nieustannej walce z samym sobą, sprawia, że jest bardzo daleko od bycia dobrym policjantem.

Powieść surowa i nie dla tych, co mają wrażliwą duszę. Mieszanka perwersji i sztuki ma w sobie coś niepokojącego. W tej historii mamy serię morderstw i idealnego sprawcę, który ma wsparcie w lokalnych wielbicielach sztuki i wymyka się przez szczeliny sieci śledczego Corso, który jednak nie zamierza mu popuścić. Policjant przemieszcza się po nizinach Paryża, gdzie sztuka miesza się z przestępczością, gdzie obrazy Goi ożywają na zwłokach, gdzie szaleństwo i geniusz mordercy dotyka i przeraża czytelnika. Nie ma tu nagłych zwrotów akcji, które przewróciłyby wszystko do góry nogami. Wprawdzie nie odgadłam zakończenia, ale całość jest w miarę zadowalająca i poprawna. Ta książka nie wygląda, ale ma sporą objętość, a mogłaby być krótsza, zawiera zbyt wiele szczegółów nieistotnych dla fabuły, które sprawiły, że historia chwilami była trochę nudna. Autor na pierwszy plan wysunął swoją miłość do malarstwa, a w szczególności do sztuki Goi.

Wszystko opisane naraz BDSM, perwersje seksualne, striptizie i hard – core, Grangé otacza tym czytelnika ze wszystkich stron, miałam wrażenie, że wszyscy dookoła są zboczeni. Bardzo przeszkadzała mi też opieszałość i powolne tempo akcji do połowy książki. Druga część zyskuje na poziomie wzbudzonych emocji, gdyż w pierwszej nadmiar scen rodem z filmów sado-maso nie robiło już na mnie wrażenia, nawet traktowałam je ze sporą dozą obojętności, na zasadzie, co za dużo to niezdrowo. W ostatniej części, akcja nabrała tempa i błyskawicznie zmieniła się w dość absurdalny finał. Dość naciągany i niezupełnie satysfakcjonujący. Ta książka nie każdego zadowoli, nie czyta się jej łatwo ani przyjemnie. Przyznam, że po autorze „Imperium wilków” i „Purpurowych rzek”, oczekiwałam znacznie więcej.

Duży plus dla wydawnictwa, za jakość wydania książki. Okładka robi wrażenie, tak samo, jakość papieru, na którym została wydrukowana.

„Sram na dzisiejszą sztukę, na tych wszystkich dupków, którzy już nie wiedzą, co tworzyć, żeby się wybić, i obrazami, które sygnują, wtapiają się w ten strumień gówna”.

Dziękuję Wydawnictwu Sonia Draga i portalowi Lubimyczytać.pl za możliwość przeczytania książki.