Recenzja książki Po pierwsze miłość

Ahhh...a miało być tak pięknie. Intrygujący opis z tyłu, piękna okładka - a tutaj taki klops. Cóż, pozory mylą - szkoda tylko, że otrzymałam kawał rozczarowania zamiast pięknej historii. Ale po kolei...

Historia opowiada losy pewnej grupy studentów - imprezy, szaleństwo w klubach, koncerty i praca na targach to ich chleb powszedni, sposób na życie i zabicie nudy.W skład grupy wchodzą różne osobowości - nadludzko piękna Monika, egoistyczny Kostek, wrażliwy Adam, energiczna Ewa, Joaśka która ma swój problem oraz Michał - zakochaniec. Miks charakterów co tworzy efekt bomby nuklearnej. W swoje przygodzie zwanej "życiem" przechodzą przez różne stany jak i emocje: ból i rozstanie, rozgoryczenie, miłość i zdrada - wszystko to składa się na ich pryzmat postrzegania świata i innych. W Poznańskim zgiełku może zdarzyć się wszystko...jednak nie każdy może z tego wyjść cało...

Do tej pory nie rozumiem jak ta książka mogła zdobyć jakąkolwiek nagrodę. Nie kwestionuję tego, ale no - nie rozumiem. Cała historia jest nudna, przeciągnięta do granic możliwości i nad wyraz bezpłciowa jak nie wiem co. No, nic mi się tutaj kupy nie trzyma. Do połowy jeszcze potrafiłam zdzierżyć wymysły autorki - chociaż niektóre wołały o pomstę do nieba, ale reszta - druga połowa książki to była katorga. Ale jak zaczęła, tak obiecałam sobie, że skończę. Skończyłam i wracać nie zamierzam.

Oprócz nad wyraz pięknej okładki i świetnego wydania, nie widzę tutaj więcej pozytywów. Historia może i ma w sobie potencjał, może i pomysł wcale nie był głupi - ale wykonanie, ubranie wszystkiego w słowa i nadanie temu barwy jasnej fabuły - umarło na początku śmiercią tragiczną i nienaturalną. Niestety, ale "Po pierwsze miłość" to jak dla mnie klapa stulecia.

Nie będę rozpisywać się na temat bohaterów (dno), ani akcji czy fabuły (tak, tak nie ma przebacz - dno) bo wyszłoby, że pastwię się nad Bogu ducha winną książką. Witter się nie popisała, tyle powiem. Wydała, pokazała, ja przeczytałam, oceniłam - koniec tematu. Jednak nie polecam - jest to, może nie tyle strata czasu, co walka z samym sobą by książkę nie oddać w dobre ręce (czyt. śmietnik) i o niej zapomnieć. Są o stokroć lepsze książki spod patronatu Telbita, więc osobiście radzę rozglądnąć się za czymś ciekawszym, a "Po pierwsze miłość" omijać szerokim łukiem.

Ocena:2/6