Weź głęboki wdech recenzja

„ Prawda jest taka, że emocje odbierają nam rozum. Miłość, nienawiść, złość, namiętność, zazdrość, radość, są jak filtry, które nakładamy na rzeczywistość.” (str.55)

Bohaterką jest młoda kobieta Michalina, która pracuje w Instytucie Botaniki, powoli pnąc się po stopniach kariery naukowej. Jest pracowita i ambitna. Przewrażliwiona na swoim punkcie. Uważała się za osobę inteligentną, błyskotliwą i zabawną kobietę pozbawioną urody, co na każdym kroku podkreślała jej mama i ciotka, nienawidząca mężczyzn.

Mama i jej siostra nieustannie ją krytykowały, zarówno wygląd jak i postępowanie.

„ W naszej rodzinie złośliwość traktujemy jak rodzaj sztuki.” (str.122)

Często podały z ich strony kurtuazyjne pytania- cel maksimum grzeczności, minimum zainteresowania.

Michalina nie była osobą asertywną i godziła się na wszystko, co jej proponowano, mimo, że własne „JA” mówiło coś innego. Była naiwna , nie znała się na ludziach, a ci ją wykorzystywali do swoich celów. Całkowicie oddana pracy, co skutkowało brakiem życia osobistego.

Kiedy w jej życiu pojawia się piękny młodzieniec, hamulce popuszczają i miłość rozkwita. Nie trwało to zresztą długo. Podczas gdy jej ukochany awansuje, ona zostaje odstawiona na boczny tor, mimo wielu, znacznych sukcesów w pracy. Zostaje głęboko zraniona, a terapia psychologiczna odniosła odwrotny skutek do zamierzonego. Popełniła wiele błędów, których uniknęłaby kierując się rozumem, a nie emocjami.

Kiedy ginie jej przełożony, zaczynają się prawdziwe kłopoty. Może gdyby postąpiła zgodnie z pierwszą myślą, jaka jej przyszła do głowy po ujrzeniu zwłok uniknęłaby ich. Niefortunne zdarzenia się mnożą. Bohaterka nienawykła do kłamstwa posługuje się nim na potęgę w obronie koniecznej.

Jej życie coraz bardziej się komplikowało. Wydarzenia, które miały miejsce spowodowały, że zaczęła snuć różne teorie, które rozbudowywała i w wyniku, których zaczęła się obawiać konsekwencji swoich czynów.

Historia opowiedziana z humorem, z mocno naciągniętym wątkiem sensacyjnym. Zwłaszcza ciekawe były dialogi matki z córką. Michalina w starciach z matką nie miała szans, tak zawsze tak stawiała sprawę, że jej było na wierzchu. W trudnych sytuacjach radziła córce „ Weź głęboki wdech, ściągnij łopatki, staw czoło rzeczywistości.” (str.218), co o dziwo stosowała w życiu, mimo negacji wszystkiego , co mama powiedziała.

Różne zbiegi okoliczności utrudniały i komplikowały jej życie. Często była w dole o głębokości Rowu Mariańskiego. Mimo, że stosunki na linii matka- córka nie należały do udanych, to w sytuacji zagrożenia jedna broniła drugą.