Płonący bóg recenzja

Finałowy tom "Wojen makowych" niesie wiele odpowiedzi, ale stawia kolejne pytania- te najtrudniejsze.

Rin, wielokrotnie zdradzana przez najbliższych stoi na progu kolejnej rewolty, stłamszona przez własne autorytety, ludzi, którzy powinni prowadzić masy i dawać przykład tylko ją zawiedli. W konsekwencji wojowniczka postanawia powrócić do swoich korzeni- do Tikany. To tam przekonuje się, że na wojnie najbardziej cierpią zwykli ludzie. I, że właśni Ci ubodzy chłopi, obywatele mają większą moc niż ogień Feniksa.

Mimo że główna bohaterka na nowo podejmuje walkę- coś, co zna, życie stawia przed nią kolejne wyzwania. Łatwo jest poświęcić się dążeniu do władzy, lecz trzeba też umiejętnie sprawować rządy. To całkiem nowa rzecz dla szamanki- jak zarządzać zapasami, aby ludzie nie głodowali? Gdzie przesiedlać uchodźców, by nie cierpieli z zimna?

"Płonący bóg" stawia także na naszej drodze starych znajomych. Możemy dowiedzieć się czegoś więcej o Trójcy Doskonałych, ich przeszłości jak i historii Speer. Ten wątek podobał mi się najbardziej.

Kocham także całym sercem Kitaja- ten łebski chłopak naprawdę kochał Rin. Nie była to piękna, romantyczna miłość. Ale zrobił dla swojej przyjaciółki naprawdę wszystko, zgubił siebie, tylko po to by ona mogła odnaleźć własne ja. Runin Fang jest bohaterką, którą można kochać, nienawidzić. Ja do niej nie zapałałam bezdennym uwielbieniem. Lecz trzeba przyznać, że autorka świetnie oddała jej ludzki charakter, to jak zagubionym człowiekiem była przez całą trylogię. A każdy człowiek ma wady i zalety, nigdy nie jest biały ani czarny. Nosicielka Feniksa z pewnością oddaje ten szary wydźwięk ludzkości.

Rebecca F. Kuang nie zaniża poprzeczki. O ile przy "Republice Smoka" miałam spadek formy i przestój w czytaniu, to taka sytuacja nie powtarza się przy "Płonącym bogu". Autorka nie odpuszcza czytelnikom ciężkich opisów walk, cierpienia i strachu. Interesująco prowadzi nas przez dylematy, jakie wiążą się z odpowiedzialnością i władzą. Niektóre opisy mogą wydawać się przydługie, ale był to dla mnie maleńki mankament.

Co do finału trylogii- sama Rin daje nam wskazówki, jak to się wszystko skończy. Niby człowiek wiedział, ale się łudził. Rozumiem taką decyzję, wystarczy przypomnieć sobie dewizę cike. Z chęcią poznałabym dalsze losy Nezhy!

Podsumowując- Wojna makowa nie jest łatwą lekturą. Wymusza ona na odbiorcy skupienie, analizowanie i stawianie sobie trudnych pytań. Ja niektóre sceny naprawdę osobiście, mocno przeżywałam. Nie żałuję, że po nią sięgnęłam- jest idealnym obrazem nie szamana, nie Feniksa, a CZŁOWIEKA. Z drugiej strony zapada tak intensywnie w pamięć, że z kolei nie przejdę przez tę drogę raz jeszcze.