Więzy Krwi recenzja

Pani Kossakowska w trochę innym niż zwykle wydaniu. Tym razem zbiór dłuższych i krótszych opowiadań zamiast bardziej obszernej powieści. Na dodatek tematyka może i pozostająca w kategorii fantasy/fantastyki ale już mająca mało wspólnego z mitologią („Ruda Sfora”) czy ze skrzydlatą ekipą i całą tą anielską ‘mistyką’ (cykl anielski). No i dobrze. To świetna okazja na bliższą znajomość z pisarką.

„Więzy krwi” to zbiór opowiadań, różnorodnych, całkowicie niezwiązanych ze sobą i głębokich jak porządna studnia. Opowiadań jest łącznie dziewięć, w tym jedno dużo dłuższe nazwane nawet mikropowieścią. Nie łączy ich żadna cecha-klucz różniąc się pod tym i jeszcze kilkoma względami od drugiego zbioru pt. „Żarna niebios”. Patrząc na dotychczasowe publikacje książkowe pani Kossakowskiej można odnieść wrażenie, że lepiej jej idzie z powieściami (chociaż to może wina wydawców), gdzie dopiero naprawdę rozwija skrzydła. Mając takie porównanie, mam wrażenie, że opowiadania są zabójczo szybkie i pozostaje po nich niedosyt – szkoda, że już koniec.

Jednak, w ogólnej ocenie nie jest to żadna ujma. Konstrukcja każdego utworu jest oryginalna, jakby dopasowana do tej jednej jedynej historii, kompletna, z starannie nakreśloną fabułą i masą informacji ją dopełniających. A do tego bogactwo świata przedstawionego wykraczające daleko poza niezbędne minimum. Wszystkiego jest tyle, że każde opowiadanie ma potencjał by przerodzić się w obszerną powieść (i stąd też pewnie ten niedosyt). Ale mimo natłoku wszystkiego, brakuje w tej prozie nawet odrobiny nudy. Nawet w pozornie statycznym opisie coś się dzieję. Fani przeciągania akcji monotonnymi opisami ‘czegokolwiek’, w stylu Kinga mogą być zawiedzeni. Ja akurat- wręcz przeciwnie.

No i zapomniałbym o czymś równie ważnym jak fabuła, czyli o chronologii. Opowiadania są uporządkowane względem daty ich powstania, począwszy od debiutanckiego z 1996 roku, a skończywszy na 2005 roku, przed rozpoczęciem prac nad tą właśnie książką. Dodatkowo, każde z nich opatrzone jest krótką notką z okolicznościami powstawania. Niby nic wielkiego, ale dzięki temu czytelnik ma możliwość obserwacji rozwoju pisarki i czynników, jakie skłoniły ją do przelania na papier właśnie takiej opowieści.

Fabuły opowiadań tu nie będzie. Radość z czytani tej książki płynie właśnie z jej odkrywania w kolejnych opowiadaniach. Same tytuły nic nie znaczą, a jakiekolwiek wzmianki o treści mówią już zbyt wiele. Okładką też nie ma się co sugerować. Do chwili obecnej nie wiem, z którego utworu ten stworek się urwał. Czytelniku, tym razem po prostu sięgnij po tą książkę i zacznij czytać – na pewno się nie zawiedziesz. A jeśli jesteś fanem Mai Lidii Kossakowskiej, to jest to lektura wręcz obowiązkowa.