Wilcza chata recenzja

Śnieg pokrył góry głuche i senne. Pierzyna puchu oblepia nieskazitelną bielą. Demony wiatru okrywają noc beznadzieją. Groza potworna zagląda przez okno. Blada twarz zatopiona w poświacie księżyca, niczym potwór, wynurza się ze spokojnego jeziora, by obserwować nieświadome niczego ofiary. Osacza lęk, z ciemnych zakamarków domu wypływa. Serce bije głośno jak szalone, a jego uderzenia odbijają się echem po ścianach stoku. Uśpione zło tapla się w chorej nienawiści. Próba zagłuszenia traumy, a życie żłobi ślady, których nic i nikt nie naprawi. Cios, który przenika ciało i duszę, zmieniając na zawsze codzienność.

Bieszczadzkie powietrze przypomina mokrą zawiesinę, chmury ponuro tańczą na niebie. Jedna, wielka pachnąca lasem świątynia. Mgła otula ze wszystkich stron, sprawiając wrażenie izolacji. Zimno wpełza na plecy. Niezmąconą ciszę przerywa nagły krzyk. Wśród drzew skrywa się mężczyzna. Stoi jak drapieżca, przyczajony między gałęziami. Strach odpala wszystkie silniki.
Jednego dnia na górskim szlaku giną dwie kobiety. Nie wygląda to na zbieg okoliczności. Wszystkie służby zostają postawione w stan gotowości.

Michał Śmielak zabiera nas w podróż, gdzie zdarzyć się może wszystko. Naszpikowana tajemnicami, a jedną z nich skrywa drewniana chata. Samotnia w środku lasu. To tu wiedzie pustelniczy żywot znany pisarz. Złamany rodzinną tragedią, gnębiony traumą ucieka od ludzi. Tak wygląda obraz wykreowany dla jego czytelników, a jaka jest prawda?

Szlaki prowadzą ścieżkami, które wybrukowało cierpienie. Pośród chaosu wielu ludzkich spraw wyłania się historia trudna. Bezgraniczna miłość ojca do syna. Życie niesie wiele problemów, a izolacja i zamknięcie w kokonie samotności ma przynieść schronienie. Zakleszczeni w lęku przyszłości i impasie zła. W obliczu zagrożenia odzywają się nieznane dotąd instynkty. Tyle o sobie wiemy na ile nas sprawdzono. Próba uwolnienia się od ciężaru krzywdy, ale nie jest to łatwe, szczególnie jeśli dźwigając bagaż przeszłości uwikłamy się w inne problemy.

Autor skonstruował historię z motywem książki w książce, gdzie wyobraźnia podsuwa wizje podszyte niepokojem, a górskie trakty prowadzą ścieżkami szaleństwa zła i udręką.

Strach wije gniazdo w umyśle. Ciężko otrząsnąć się z iluzji złudzeń napędzonej fikcją literacką. Trudno oddzielić prawdę od kłamstwa. To nie projekcje przerażonej podświadomości, to przerażająca rzeczywistość.

Początkowo spokojny z pozoru pobyt w chacie nabiera innego charakteru. Kobieca intuicja podpowiada, że cała zaistniała sytuacja ma drugie dno, bo tam "gdzie nie ma pewności, rodzą się wątpliwości". Mętna codzienność zmienia się w horror.
Polecam.