Wilczyca recenzja

Bez wątpienia po „Wilczycę” nie powinno się sięgać bez znajomości pierwszej powieści cyklu („Poszukiwacz zwłok”). Mieczysław Gorzka bez wahania wrzuca Czytelnika od razu w wir wydarzeń, nie stroniąc od retrospekcji.

W pierwszej powieści Wilczyca jest na tropie Poltergeista, mordercy nastolatek – i ten wątek będzie kontynuowany. Jest bezsilna wobec jego działań, niespodziewanie otrzymuje wsparcie w postaci młodszego aspiranta po kursie w FBI – Dominika Bielczyka. Aspirant od razu angażuje się w sprawę, według Laury aż nadto. Oboje są wobec siebie nieufni, otaczają ich tajemnice i niedomówienia, co jeszcze bardziej utrudnia współpracę. Laurę coraz bardziej dotyka samotność, choć nadal jest ambitna i mocno angażuje się w sprawę. Niezależna i inteligentna, nie lubi dzielić się sukcesem.

Tym razem autor postawił na rozwinięcie wątku Macieja (Ariela) Lesieckiego, znanego również z pierwszej części psychologa i wykładowcę akademickiego, który wielokrotnie wspomagał policję w poszukiwaniu ofiar i zaginionych. Tym razem Lesiecki musi sięgnąć w głąb przeszłości i rozprawić się z nią raz na zawsze.

Akcja „Wilczycy” jest bardzo dynamiczna, podobnie jak w pierwszej części. Fabuła przedstawiona jest z perspektywy głównych bohaterów oraz Poltergeista. Pomysłowe zwroty akcji i nieoczekiwane zachowania bohaterów to zaleta tej książki. Plastyczne pióro i lekki język ułatwia przebrnięcie przez ponad pięćset stron.

W mojej ocenie „Wilczyca” wypada dużo lepiej niż poprzedniczka: emocjonuje i angażuje Czytelnika. Jedyne co uwierało w trakcie czytania to namnożenie postaci – zgoda, są potrzebni, po chwili wszystkie wątki się łączą, ale w pewnym momencie pączkują jak drożdże. Kreacja silnej kobiecej postaci początkowo mnie uwierała, tak pod koniec zaczęłam ją rozumieć i akceptować, ba! nawet ją polubiłam. Zdradzę Wam, że historia Poltergeista znajdzie swoje zakończenie, ale czy to koniec historii Wilczycy i Lesieckiego? Nie sądzę! Furtka jest lekko uchylona i jak autor podkreśla „dla wyobraźni nie ma rzeczy niemożliwych”.





Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca oraz Pani Bognie z PRart Media