Willa, dziewczyna z lasu recenzja

Przed Wami pierwszy tom fantastycznego cyklu „Willa”. Numer jeden na liście bestsellerów „New York Timesa”. Skierowany, mam wrażenie, głównie do młodzieży, ale chociaż młodzieńcze lata daleko, daleko za mną, przeczytałam w jeden wieczór i noc.

I powiem szczerze, że ja się tą książką po prostu zachwyciłam.

Jest w niej tyle emocji, dzikości, magii i walki z niesprawiedliwością, że spełnia oczekiwania najbardziej wymagającego czytelnika. To perełka z pogranicza powieści baśni i fantasy i nie wyobrażam już sobie biblioteki bez tej pozycji.

Główną bohaterką jest Willa, dziewczyna urodzona w Głuchej Jamie i żyjąca pośród ludu Feiran. Lud ten od zarania dziejów zamieszkiwał lasy, potrafił rozmawiać ze zwierzętami i drzewami oraz wykorzystywał w dobrych celach magiczne moce płynące z przyrody. Willa od tragicznej śmierci rodziców i siostry bliźniaczki mieszka z babcią, leśną czarownicą, która uczy ją miłości i szacunku do natury. Dwunastolatka, jak kameleon posiada umiejętność wtapiania się w elementy przyrody, dzięki czemu przez niektórych współplemieńców i samego przywódcę uważana jest za dziwadło i przez to traktowana podejrzliwie. Od objęcia rządów przez nowego padarana zwyczaje Feiran bardzo się zmieniły: zwolennicy nowego władcy zabijają zwierzęta zakładając wnyki, chowają się w jaskiniach, okradają ludzi i walczą z cywilizacją, jednocześnie ukradkiem gromadząc ludzkie bogactwa. Pandaran ma swoich złodziei i jednym z nich jest właśnie Willa. Aby przeżyć, musi dla niego kraść. Podczas jednej z samotnych nocnych wypraw złodziejskich zostaje przypadkiem postrzelona przez białego człowieka. Udaje się jej uciec, jednak cokolwiek robi – nie daje jej spokoju spojrzenie mężczyzny, który ją postrzelił wyrażające tak jej obcą nieskończoną łagodność i współczucie. Przecież Willa od zawsze słyszała o tym, że światłoluby (czyli biali osadnicy) są niebezpieczni i do cna przesiąknięci złem, dlaczego więc całkiem obca osoba staje się jej bliższa, niż członkowie klanu wśród którego się wychowała? Co znaczy ta nienawiść przywódcy względem członków własnego klanu? I przede wszystkim, co robią ludzkie dzieci uwięzione w najgłębszych tunelach jaskini?

Dziewczyna będzie musiała rozważyć sens swojego dotychczasowego światopoglądu, skonfrontować się przeciwnikami białych ludzi i wybrać drogę życia najbliższą jej sercu. Taką, która nie zabroni jej szacunku do przyrody i miłości do wszelkich żywych stworzeń. Do wszystkich wniosków dochodzi zupełnie sama dojrzewając niejako na kartach powieści i uświadamiając sobie (oraz czytelnikowi!) jak ważna jest przynależność do grupy i umiejętne czerpanie, a nie egoistyczne wykorzystywanie zasobów natury. Jednocześnie musi zrozumieć, że są chwile, gdy w obronie własnych wartości trzeba się przeciwstawić i uczynić swój głos słyszalnym.

Książka wydana dzięki Wydawnictwo Literackie jest poruszająca do głębi, zachwycająca baśniowością, intrygująca i sprawia, że nie można się od niej oderwać. Cała akcja osadzona jest na terenach dzisiejszego rezerwatu Przyrody Wielkich Gór Mglistych, a baśniowi Feiranie występują obok zamieszkujących tamte tereny Cherokee i białych osadników w znacznej części pracujących przy budowie kolei oznaczającej postęp cywilizacyjny.

Grubsza, podzielona na siedemdziesiąt cztery rozdziały, które czyta się z zapartym tchem. Mała czcionka i spora ilość tekstu, ale w tej sytuacji to może być jedynie zaletą. Bardzo zgrabne, przyjemne dla oka i ucha tłumaczenie. Polecamy z pełną odpowiedzialnością, więc wpisujcie na listy, bo premiera już 10 lutego 2021 roku. I czuję, że zniknie błyskawicznie.