Wojna. Saga wołyńska recenzja

Po przeczytaniu pierwszego tomu sagi wołyńskiej, bez większej przerwy sięgnęłam po kolejny tom noszący podtytuł "Wojna ". Ten cykl opowiada o losach zwykłych ludzi, którym przyszło żyć w niezwykłych czasach.

Po okresie potwornego głodu, który pozbawiał ludzi człowieczeństwa, przyszedł czas II wojny światowej. Nasi bohaterowie po przeprowadzce na tereny Polski założyli rodziny i pragnęli spokojnie żyć. Niestety okoliczności, w jakich się znaleźli nie ułatwiały im tego. Uciekli spod wyzysku przez władze rosyjskie, po to, aby doznać ucisku podczas okupacji sowieckiej, a następnie niemieckiej. Ukraińscy nacjonaliści, licząc na utworzenie niepodległego państwa, rozpoczęli mord na mieszkańcach okolicznych polskich wsi.

Odnoszę wrażenie, że sceny masakry polskiego Orliczyna przez ukraińskich sąsiadów z Horałki, pozostaną w mojej pamięci na długo. Autorka ma niezwykle plastyczny sposób opisywania wydarzeń, działając w ten sposób na wyobraźnię czytelnika. Sceny rzezi na Wołyniu to najbardziej okrutna część historii, gdyż dokonali jej ludzie, którzy do niedawna byli sąsiadami.

Ta książka nie jest tylko kontynuacją poprzedniego tomu, ale również cenną lekcją historii, w której Nadia, Wissarion, Marta, Marcel i Andrzej są głównymi bohaterami. Autorka postawiła ich w bardzo trudnych sytuacjach, oczekując od nich stosownych zachowań i dokonania życiowych wyborów.

Każda z tych części niesie w sobie ogromne pokłady emocji. Miłość splata się z tęsknotą i nienawiścią, a ból fizyczny z bólem psychicznym. Nie wiadomo kto jest wrogiem, a kto przyjacielem. Czy więzy rodzinne wystarczą, aby zachować się jak człowiek w sytuacji, gdy walczy się o ważne sprawy państwowe i wolną ojczyznę? Ta powieść jest pełna bólu oraz dylematów, z którymi muszą zmierzyć się bohaterowie.